Bir anda ağır çekimde bir kırağı düşüşünün boş bir kafayla izlenirken düşünebileceklerimizi bir kaç süslü cümle ile ritim tutarak ruhumuza acı serpiştiriyoruz. Sızlamak bize iyi hissettiriyor. Üzülmek mutluluğu getirirmişçesine ağlıyoruz ya zamana karşın, özgünlüğünü iddia eden yüklerimize binaen.
Tuhaf ama bu efkar perdesini araladığımızda yalnızca düşünme vakitlerinde yüzümüz asılıyor askıya, sabahına yine kupkuru bi tebessümle uyanıyoruz.Ziyan ettiğimiz zamana üzülüyoruz bu kez de.. üzülüyoruz işte.Gün geçiyor tebessüm çalıyor kapımızı ama biz dürbünden bakıp bu saatte gelinir mi diye ceza kesilen bir ferdin ebeveynini oynuyoruz.
