☆Bacaksız☆

İsmi olan bir psikopat

Aslında neden panik yaptığımı bilmiyordum. Sonuçta bu daha adını bile bilmediğim psikopatın elinden kurtulmam için bir şansım vardı fakat ne zaman buradan kurtulacağımı düşünsem sonra ne yapacağım aklıma geliyordu ve bu fikri hemen aklımdan uzaklaştırıyordum.

Ben daha panik yapıp yapmamak gerektiğini düşünürken psikopat çocuk gaza iyice yüklendi. Arabanın tekerleklerinden çıkan ses polis arabasının siren seslerini dizginliyordu. Bu konuyu bir daha düşünmemek üzerine aklımdan defettim ve aklımdan çitin üzerinden zıplayan unicornları düşündüm. Unicorn düşünmek beni rahatlatıyordu. Tek boynuzlu böyle yerun.

''Beni yeme planlarımı yapıyorsun bücür. Bu teklifini daha sonra düşünebilirim fakat şuan pek sırası olduğunu sanmıyorum''  Ani bir hareket ile başımı polis arabalarının olduğu yöne çevirdim ve bu boynumun kasılmasına ve ağrımasına neden oldu. Acıyla inledikten sonra sol elimi boynuma götürüp boynuma masaj yapmaya çalıştım. Başımı geriye yasladığımda  arabanın torpidosunda bir kağıt gözüme ilişti. Psikopat çocuğa çaktırmadan kağıdı aldım ve okumaya başladım. Kağıtta çeşitli bilgiler yazıyordu. Fakat en baştaki fotoğrafın yanında duran ''Çağrı Aryan ' yazısı dikkatimi çekmişti.   Ve fotoğraftaki kişi ise şuan yanımda bulunan psikopattan başkası değildi.

Sonunda bu çocuğa psikopat demeyeceğim için sevinerek arkama yaslandım. Camdan geriye baktığımda zaten polis arabası yoktu. ''Tehlike'' geçmişti. 

Bunu fırsat bilerek '' ee Çağrı naber''  dedim isminin her harfine baskı yaparak.  Dalga geçtiğimi görünce sinirlense de ters bir harekette bulunmadı. Bu beni az da olsa rahatlatırken aklıma adının Çağrı olup olmadığına dair şüpheler düşmüştü. Sonuçta o bir katildi ve kendi adını kullanacak kadar gerizekalı değildi. Yani sanırım. Ya da gerizekalıydı bilmiyorum.

Normalde asla çekilmeyecek tiplerdendim. Fırsat bulduğumda insanlar ile alay ederdim ve bu huyumu gerçekten çok seviyordum. Kimseye kendimi ezdirmezdim. Kimse de beni ezmeye çalışmazdı.

Fakat arada gardımı çektiğim zamanlar oluyordu. Kendimi olup olmayacak şeylere ağlarken buluyordum. Ve o zamanlarda kendimi öldüresiye dövesim geliyordu. Hep güçlü olmak istiyordum.

Fakat buraya geldiğimden beri değişmek istiyordum. Artık güçlü olmak istemiyordum çünkü yıllar beni ciddi anlamda yıpratmıştı. Kendi ailem bile beni bir başkası olarak tanıyordu. Hiç kimse gerçek Leva' yı tanımıyordu. Herkes beni ciddi, ağırbaşlı biri olarak tanısa da ben kendi içimde sürekli espiriler yapar ve yine kendi içimde bu espirilere anırarak gülerdim.

''Adımı öğrendin demek'' diye fısıldayan bir ses duyduğumda Çağrı'nın gerizekalı olduğunu anladım. Hangi katil kendi adını kullanırdı ki? Şahsen ben kullanmazdım.

Uzun bir süre ikimizde birşey söylemedik ve sessizlik ciddi  anlamda sinirimi bozuyordu. Tam birşey söyleyecekken Çağrı'nın telefonu çaldı ve ifadesiz bir surat ile arabadan çıkıp kapıları kilitledi.

15-20 dakika civarı Çağrı'nın telefon ile konuşan kıvrımlı dudaklarını izledim.

Arabaya yaklaşıp kilidi açıp içeri geçtiğinde yüzünde fazla belli olmasa da bir şok ifadesi belirdi.

''Aileni öldüren kişiyi gördün mü?''

NOT: Eed bölüm çok kısa oldu arkadaşlar fakat ben hikayeyi yazmayı unuttum açıkçası ve 2 gün sonra yayınlanacak diye söz verdiğim şimdi aklıma geldi. Bu bölüm çok kötü oldu bence ama ileriki bölümlerde bunu telafi edeciğimi düşünüyorum. Sizleri seviyorum ^^