Şehrin Dudakları

Şizofren Ağzı

Gözlerini kapattı ve ne zamandır tuttuğunu bilmediği derin nefesi atmosfere bıraktı.Atmosferin kıvranışını her zerresinde hissetti.

Zihninde yakasını bırakmayan bulantılar.Aklının kusamadığı şeyler dudaklarının kuramadığı cümlelerden hep.Şimdi biraz biraz dokunuyor saçları omuzlarına.Omuzlarını ısıtmaya çalışıyor bu sıcakta saçlarıyla.Bileklerine,insanların ona kurduğu iğrenç cümlelerin dövmesini yapıyor.Elinde birinin kurumuş kanı.Kanın sahibi onu mendil gibi kullanıp buruşturup atıyor.O ise hala onu atan parmaklardaki kanın ona sürülmesinden memnun.
Bahsettiği bir Siyah Adam vardı.Geçen gün beyaz elbiseli kızı gördü,takip ediliyoruz derken.Demek oluyor ki bu fikrinde haklıydı.
Bir köpek takılmıştı peşine. Nereye giderse gitsin hep peşinden gelirdi. Havlardı, uğultusu sadece onun kulaklarına dolardı. Öyle bir havlamaydı ki bu en güçlü sesi bile altına alıp yumruklardı. Köpeğin birçok türü vardır, bilirsiniz. Tıpkı insanlar gibi aslında. Onun peşine takılan köpek de kendi türünü değiştirebiliyordu. Ama türü ne kadar değişirse değişsin, tek bir adı vardı. O da paranoya.
Deniz...Sonsuz bir şekilde uzanmış kumsala.Dalgaları adeta insanın bileğindeki kesikler gibi.Deniz yırtılmış tam ortadan.Dişleri kırılmış ama bağırıyor dalgalarıyla.Dedim ya dalgalar tam da insanın bileğindeki kesikler gibi.İşte o kesikler de öyle bağırıyor.İşte kalbimiz de o dişler kadar kırık.
Şah mat olup da bir türlü şad olamayan ruhu bedeninin içinde kendini sağa sola vuruyor.Bir çığlık süzülüyor.Ama dudaklarından değil,gözlerinden.Islak ıslak bir çığlık bu.Islanmayı seviyor ama gözyaşlarıyla değil.
Fotoğraflarını bir yere bırakmış ki sormayın,yayılmış biraz mercekten dışarı hece hece.Adının yanında biraz nü sanrı.Bunlar hep kaybetme korkusuyla dolup taşarken kendini kaybetmenin ona attığı sevdiğini kaybetme çelmesi.Buraya biraz hayatımı bırakıyorum.Bana uzatılan şişeyi boynumdan aşağı ittiriyorum.Sonra gülme krizlerinde gidiyorum.Ağlamama çabaları.
İçinde çıkan kaos,başına vuran halis.Polis arabasının ışıklarının vurduğu duvarda kendi gölgesinin üstünde gördüğü elinde bıçak tutan bir katil.Diyor ki kendi kendine "benim için geldiler."
Oysa araba çoktan gitti ve gölge artık seçilmiyor.Ama orada hala duruyor,buna emin.
Pencere açmak istiyor.Onu boğan her şeyin ortasında bir pencere açmak istiyor.İçeriye gerçek bir mutluluk sızdıracak bir pencere açmak istiyor.Tüm bu içindeki yangını söndürecek yağmur damlalarının içerisine dans edeceği bir pencere açmak istiyor,kendi içinde.
Yoksa ceplerine dolacak bu acı denen şey taş gibi,gözlerinden akan yaşların oluşturduğu okyanusa onu daha çok batıracak.
Kayıp Aranıyor.

Ve sonra elleri kaleme sarıldı aniden.İçinde kendisini yiyen şeyler kalemin gözyaşları olup kağıda aktı.

"Tanrım,
Beni öldürmek istiyormuşsun. Öyle duydum. Zaten ben de pek bir meyilliyimdir ölmelere. Ama bir gerçek var ki kendimi sana öldürtmeyecek kadar gururluyum. Bu yüzden sen halletmeden bu işi ben kendim halledeyim diyorum. Biliyor musun? Yanına geleceğim, karşında dikileceğim, gözlerindeki uçuruma bakacağım. Belki o uçurumdan düşeceğim, bilmiyorum. Ama ben yine de gözlerine bakacağım. Konuşacağım seninle... Dersem yalan olur. Konuşmayacağım, bağıracağım. Sarsacağım seni ses tellerimle. Boğazım yırtılsa da senin boğazını sıkacağım. Öleceksin, çürüyeceksin. Bunu bizzat ellerimle yapacağım. Ama ölmeden önce senin bana yaşattıklarının aynısını sana yaşatacağım. Soyacağım seni. Üstünde kıyafet kalmayacak bir Kasım ayında. Titreyeceksin soğuktan. Bu eller, bütün vücudunu saracak. Ellerim soğuk vücudunda gezinirken tenim ısınacak. İntikam ateşinde ısınacağım. Sen yanacaksın o ateşte. Biliyor musun? Öyle bir zor kullanacağım ki dünyadaki tüm insanların çığlıklarının susacağı kadar çığlık atacaksın. Hasta olacak vücudun soğuktan. Benim yaşadıklarım kefenin olacak.
Öleceksin, çürüyeceksin. Geberteceğim seni."

Doktorunun ona verdiği ilaçlardan nefret etti.Şimdi kutuyu midesine boşaltmak istiyor.İlaç kutusu yer kaplamasın diye.

22 Temmuz 2018.
13.59