Καθως πηγαινα σπιτι μου περνουσα απο τον κεντρικο δρομο με τα ακουστικα στα αυτια μου παιζοντας το τραγουδι "i wanna be yours-arctic monkeys" και σκεφτομουν διαφορα.
Η ωρα ηταν 2:00 το βραδυ, και σε μια σταση του λεωφορειου ειδα εναν ηλικιωμενο γυρω στα 65 και ηταν καπως μελαγχολικος και κοιτουσε δεξια-αριστερα σαν κατι να περιμενε. Εβγαλα τα ακουστικα μου και τον πλησιασα και του ειπα πως το τελευταιο λεωφορειο ηταν στις 1:00, δεν ξαναπερνουσε αλλο. Με κοιταξε και μου ειπε "Δεν περιμενω το λεωφορειο. Αυτη η σταση για εμενα εχει μεγαλη σημασια". Τον κοιταξα για λιγο, μου φανηκε αρκετα σκοτεινος με ενα βαθυ βλεμμα. Καθισα και του εγνεψα να κατσει και εκεινος για να μου εξηγησει γιατι εχει τοση μεγαλη σημασια για αυτον η συγκεκριμενη σταση.
"Σε αυτη τη σταση",ξεκίνησε "γνωρισα την γυναικα μου. Συγκεκριμενα εγω πηγαινα στην εφορια για κατι χαρτια και εκεινη θα πηγαινε να δει την ανιψια της στο νοσοκομειο που γεννησε ενα αγορακι. Ηταν πραγματικα ομορφη με τα ξανθα μαλλια της και τα γαλαζοπρασινα ματια της σου εβγαζαν μια ασιοδοξια, μια γαληνη. Το λεωφορειο ειχε αργησει να ερθει περιπου 40 λεπτα εξαιτιας βλαβης και ετσι επειδη καθομασταν διπλα πιασαμε την κουβεντα. Μην στα πολυλογω, καταληξαμε να ανταλλάζουμε τηλεφωνα και της υποσχεθηκα πως το επομενο κιολας πρωινο θα την επαιρνα τηλεφωνο για να πηγαιναμε για καφε. Τελοσπαντων, η μερα εκεινη τελειωσε και εγω την σκεφτομουν συνεχεια. Το επομενο πρωινο την πηρα τελικα και συναντηθηκαμε για καφε. Μιλουσαμε για πολλα θεματα για ο,τι μπορείς να φανταστείς. Εκείνη ήταν 45 και εγω 47, και οι δυο χωρισμένοι. Μετά από κάποιους μήνες γίναμε ζευγάρι και μετά από ένα χρόνο της πρότεινα να παντρευτούμε. Την αγαπούσα πολυ και την αγαπάω πολυ, ήταν κάθε μέρα τόσο όμορφη όσο και την πρώτη μέρα που την γνώρισα. Και ας παραπονιόταν οτι εχει ρυτίδες και άλλα τέτοια γυναικεία παράπονα, στα μάτια μου ήταν η πιο όμορφη είτε είχε ρυτίδες, είτε είχε φακίδες είτε είχε το οτιδήποτε. Είχαμε κλείσει 15 χρόνια γάμου, είχαμε κάνει και μια κορούλα μάλιστα, την Άλκηστις.
Ήταν ολα πολυ καλά μεταξύ μας, υπήρχαν βέβαια και οι τσακωμοί μας και ξέρεις οι χωρισμοι της μιας μερας. Ποτε ομως δεν αφησαμε ολα αυτα να μπουν αναμεσα μας, γιατι αγαπιομασταν. Και για να λεμε την αληθεια οταν αγαπας καποιον δεν τον αφηνεις ο,τι και να γινει και ασε τους αλλους να λενε.
Εν τελει, η Μαρθα (ετσι την ελεγαν), ο αγγελος μου, μαθαμε πως ειχε καποια μορφη καρκινου σε προχωρημενο σταδιο." Η φωνη του βαρυνε και τα ματια του εριξαν τα πρωτα δακρυα. "Αμα δεν μπορειτε μην συνεχισετε", του ειπα.
Παιρνει μια βαθια ανασα, με κοιταει και μου πιανει το χερι και συνεχισε. "Αφου το μαθαμε αυτο, ηταν πολυ στεναγχωρημενη και ειχε πεσει σε καταθλιψη και εγω το ιδιο. Αλλα καθημερινα την εκανα να γελαει και να ξεχνιεται. Της ειχα υποσχεθει πως θα καναμε ο,τι ηθελε και ο,τι μου ζητουσε, γιατι η αληθεια ηταν οτι ειχε 3 μηνες το πολυ.
Εφτασε η μερα που επρεπε να μπει στο νοσοκομειο και ηταν στα τελευταια της. Ηταν μολις 62 χρονων οταν πεθανε στο νοσοκομειο. Ηταν σκληρο να κοιμασαι διπλα σε καποιον κρατωντας του το χερι και να ξυπνας το πρωι να τον φιλησεις για καλημερα και το χερι του να ειναι παγωμενο και να μην αναπνεει πια. Ημουν συνεχεια διπλα της δεν την αφησα στιγμη. Πλεον, βρισκομαι στην ηλικια των 65 χρονων και η κορη μας ειναι 18 χρονων, περασε στη σχολη που ηθελε, ιατρικη αθηνων. Μου ειχε πει πως θελει να γινει γιατρος για να σωζει ανθρωπους με την αρρωστια που ειχε η μητερα της.
Και για εμενα μην ρωτησεις. Απο την μερα που πεθανε την επισκεπτομαι συνεχεια, της αφηνω ενα τριανταφυλλο και υστερα ερχομαι εδω. Σε αυτη τη σταση. Εδω οπου γνωρισα τον ερωτα της ζωης μου, τη Μαρθα μου. Εδω οπου ο ερωτας ξεκινησε και τελειωσε για εμενα. Εδω οπου την αγαπησα για πρωτη φορα με ενα βλεμμα της. Δεν υπαρχει μερα που να μην εχω ερθει εδω. Η κορη μου ξερεις με μαλωνει και νευριαζει. Αλλα της ειπα οτι δεν με νοιαζει αν θελει να σταματησω το οτιδηποτε, αλλα το να ερχομαι εδω δεν γινεται να το σταματησω.
Κορη μου, συγγνωμη που επρεπε να ακουσεις ολα αυτα και συγγνωμη που σου εκανα μαυρη την καρδια. Αλλα θελω να σου δωσω μια συμβουλη. Ζησε και αγαπησε. Αγαπησε οσο δεν παει, τολμα. Και οταν ερθουν οι δυσκολιες σε μια σχεση σου, θυμησου ποσο πολυ αγαπιεστε και μην αφησετε ο ενας τον άλλον σε έναν τσακωμό ανούσιο, μην αφήσετε τίποτα να μπει εμποδιο αναμεσα σας. Καλο σου βραδυ κοριτσι μου και προσεχε εδω εξω". Μου εσφιξε το χερι και σηκωθηκε δειλα-δειλά και εφυγε προς το σπιτι του.
