"Οι νεκροί ζουν στις μνήμες των ζωντανών"
Το τελευταίο μήνα δυσκολεύομαι να σηκωθώ από το κρεβάτι.
Το σώμα μου το νιώθω πολύ βαρύ. Σαν όλα τα βάρη που κουβαλάω στο κεφάλι μου να πήραν τώρα μορφή και να χωθήκαν στα ζωτικά μου όργανα. Ένα πήγε στα πνευμόνια. Δυσκολεύομαι να ανασάνω. Το άλλο, κάπου στο στομάχι.Η πείνα χάνεται για μέρες και μετά επιστρέφει λαίμαργα,όμως ξαναχάνεται. Κάποιο άλλο βρίσκεται στο κεφάλι μου. Το νιώθω όταν περπατάω, να έρχεται μαζί μου .Και εκείνη. Εκείνη τη βλέπω παντού. Μια μορφή αέρινη που με χαιρετά από μακριά. Αυτή δεν είναι βάρος. Ίσως είναι το πιο όμορφο πράγμα που βλέπω αυτές τις μέρες. Όλα τα βιβλία που της είχα δώσει κάποτε να διαβάσει, τώρα τα ψάχνω σελίδα σελίδα. Μήπως βρω κάτι από εκείνη μέσα. Μήπως είχε τσαλακώσει κάποια σελίδα. Μήπως μου έχει γράψει ένα δειλό «σε αγαπώ». Είναι κενά όμως. Θέλω να της δώσω εκείνο το βιβλίο που της είχα υποσχεθεί κάποτε. Ήθελα τόσο να το διαβάσει. Αθάνατο 'Νυχτερινό Σχολείο' που δεν σου έμελλε να διαβαστείς από εκείνη. Θα της πω όλη τη πλοκή όταν τη δω. ΘΑ ΤΗ ΔΩ. Με περιμένει κάπου εκεί στο τέλος του διάδρομου. Τώρα δεν με χαιρετάει πια. Μονάχα μου χαμογελάει και χάνεται. Δεν τρέχω πίσω της. Ξέρω πως έχει χαθεί καιρό τώρα. Νιώθω πως ξεχνάω συνέχεια το πρόσωπο της. Μα πως ξεχνάει κάνεις τα ματιά εκείνα, που είχαν μέσα τη γη ολόκληρη; Ποιος ξεχνάει το κορίτσι που κρατούσε το κουτί της Πανδώρας. Ή μήπως εκείνη ήταν η Πανδώρα; Ένα ξέρω. Το σκότος της με φόβισε πολύ. Τότε. Όπως όλους μας. Τρέχαμε να κρυφτούμε από το σκοτάδι, χωρίς να γνωρίζουμε πως εκεί που κατευθυνόμαστε έχει περισσότερο σκοτάδι. Μοιάζουμε τώρα με πυγολαμπίδες. Μα τούτες δεν ζουν για πάντα. Κάποια στιγμή πεθαίνουν και μένει απλά ένα άψυχο σώμα πεσμένο στο χαοτικό σκοτάδι του σήμερα.
Αυτό περιμένω.
Το βλέπω να έρχεται. Άραγε οι πυγολαμπίδες ανασταίνονται;
Σκέφτομαι το σώμα σου να σαπίζει,γλυκιά μου.Τα μικρά σκουληκάκια σε τρώνε από ανάγκη, το ξέρω. Μπροστά στην ομορφιά σου, με το κατάλευκο φόρεμα σου, σάστισαν. Δεν ήθελαν να σε φάνε.Αναγκάστηκαν όμως. Γιατί τα σκουληκάκια είναι σαν τους ανθρώπους ψυχούλα μου.Μικρά κτήνη που θα κάνουν τα πάντα για να επιβιώσουν. Δεν θέλω να είμαι άνθρωπος. Ούτε σκουληκάκι. ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΕΙΜΑΙ ΤΙΠΟΤΑ.
Σε αγαπώ πολύ και μου λείπεις.
Ο Κικέρωνας κάποτε είπε,
«Οι νεκροί ζουν στις μνήμες των ζωντανών».
Αυτό με ηρεμεί.
Έτσι ξέρω ότι στην ουσία δεν θα πεθάνεις ποτέ.
