Ίλλιγγος

Κεφαλαιο 1ο: «Καλημερα»

«Καλημέρα μωρό μου».... Αχχχχ αυτές οι λέξεις είναι αρκετές για να τρελένουν σχεδόν κάθε άνθρωπο..... Ιδιέταιρα το πρωί του Σαββάτου στο κρεβάτι... Και ΚΥΡΙΩΣ όταν προέρχονται απο έναν ημίγυμνο άγγελο, με τα μαύρα μαλλιά του να χύνονται πάνω στο λευκό μαξιλάρι, ξαπλωμένο δίπλα σου. Ναι, η κοπέλα είναι ωραία... Ίσως πολύ ωραία... Σίγουρα πιο ωραία απο οτι θυμόμουν.... Αλλά ίσως να φταίει και η βότκα... Δεν βοηθάει ιδιέταιρα στη μνήμη... Τι λέγαμε; Ααα ναι... θα τρέλαιναν κάθε άνθρωπο... Αλλά οχι εμένα... Εγώ θα προτιμούσα αυτός ο «άγγελος» μετά απο την υπέροχη νύχτα που μου χάρισε να έφευγε και να με ξυπνούσε το υπέροχο, πιστό ξυπνητηράκι μου που το έχω να με ξυπνάει όλα αυτά τα υπέροχα χρόνια. Θα με ρωτήσετε γιατί να μη θέλω δίπλα μου αυτή την αιθέρια ύπαρξη. Η απάντηση είναι απλή. Απλά έχω χάσει κάθε πίστη στον έρωτα και στους ανθρώπους, μη με παρεξηγείτε ήμουν ένας θερμότατος υποστηρικτής του έρωτα αλλά απο μικρή ηλικία αυτό το αίσθημα δεν μου βγήκε σε καλό. Μα αυτό είναι άλλη ιστορία, τώρα έχουμε μια κοπέλα να διώξουμε...

«Μμμμμ ναι... Κοίτα...» Αχχχ πως θα της το πω αυτό;

"Ναι μώρο μου;»

«'Ισως σου ακουστεί λίγο απότομο, αλλά δεν νομίζω οτι πρέπει να με λές μωρό σου» κάπου εδώ κάτι έσπασα μέσα της

«Μα γιατί το λές αυτό; Περάσαμε μαζί τη νύχτα» Οκ... Τέλος... Η πως-την-λένε-δεν-θυμάμαι-καν είναι τρελή... Που τη βρήκα;»

«Κοίτα αγαπάκι μου, το οτι περάσαμε μαζί τη νύχτα δεν σημαίνει οτι θέλω να 'μαι μαζί σου» Ναι και εκεί είναι που την πιάνουν τα δάκρυα, μαζεύει τα ρούχα της απο το πάτωμα και φεύγει... Αντικειμενικά, είναι απολαυστικό να βλέπεις μια γυναίκα νευριασμένη *παύλα* λυπημένη να ντύνεται... Έχει κάτι το ξεχωριστό... Κακός; Ίσως λίγο...

«Εεε... ξέχασες αυτό» Μπορεί και να μην ήταν το καλύτερο να της δώσω το εσώρουχό της στο χέρι, αλλά δεν ήξερα τι άλλο να κάνω. Παραξένως δεν λέει τίποτα, σηκώνεται, φεύγει, κλείνει την πόρτα πίσω της, και με αφήνει στην ησυχία μου... Πως την έλεγαν; Κατέρινα νομίζω...

«Ησυχία... 'Ακου τι όμορφα που είναι, ώρα για καφέ» Πάω στην κουζίνα του διαμερίσματος... Για τι άλλο; Αυτό το ζεστό ρόφημα που εδώ και δεκαετίες κρατάει τους ανθρώπους ξύπνιους και με ενέργεια... Αλλά οχι εμένα, εμένα μου φέρνει υπνηλία και για αυτό τον αποφεύγω, αλλά λατρεύω έναν καλό καφέ και κυρίως τη μυρωδιά του.. Είναι μεθυστική, τόσο εξωτική και τόσο οικεία ταυτόχρονα, δεν ξέρω πως το κάνει, αλλά είμαι ερωτευμένος με τη μυρωδιά του... Οπα... Πρίν είπα οτι δεν πιστεύω πια στον έρωτα. Διόρθωση, απλά μου αρέσει πάρα πολύ η μυρωδιά του καφέ. Ξέρετε φυσικά οτι ο καφές φυτρώνει στην Νότια Αμερική, και ήταν τελετουργικό ρόφημα για τους Ίνκας και τους Αζντέκους, φυσικά οχι με τον τρόπο που τον πίνουμε εμείς, εκείνοι έκαναν ενα πηχτό ρόφημα φτιαγμένο απο τους καφεόσπορους, και εμπλουτισμένο με πιπεριές τσίλι και κακαόσπορους. Ωωω ναι, ειμαι πολύξερος.