My step-brother

~Κεφάλαιο 2ο~

°Ζητούμε συγνώμη που έχουμε καιρό να ανεβάσουμε Παρτ, μας είναι δύσκολο να βρισκόμαστε από κοντά για να γράψουμε νέο. Επίσης ευχαριστούμε για την υποστήριξη που μας δίνετε.°
-----------------------------------------------------------------------------------

Jennie's POV:

J:Το παραδέχομαι είμαι πολύ τσιμπημένη! Αχ τον αγαπώ! - Είπα στην Lab και με κοίταγε με ένα αστείο βλέμμα "είσαι χαζή"
L: Μάλιστα! Δεν πάμε κάτω να φάμε πρωινό γιατί μας περιμένει μεγάλη μέρα; - είπε και σηκώθηκε από το κρεβάτι της, έτοιμη να ξαναπέσει αλλά δεν το έκανε.
J: Ναι πάμε γιατί με έκοψε η λορδα. - Είπα γελώντας.
L: Πως μιλάς έτσι μαρή! Ετσι μιλάει μια K-pop idol; - Είπε και με έσπρωξε γελώντας.
J: Αϊ παράτα με. - Της είπα βαριεστημένα καθώς γελούσε.
L: Άντε σήκω! - Είπε και άνοιξε την πόρτα
J: Τώρα μωρέ! - Και έτσι σηκώθηκα

Καθώς κατεβαίναμε τις σκάλες γελώντας και πειράζοντας η μία την άλλη, ακούσαμε την μαμά μας να μιλάει με κάποιον. Έτσι σταματήσαμε να γελάμε και τρέξαμε και οι δυο μας, να δούμε ποιός ήταν. Μόλις κατεβήκαμε αντικρίσαμε μία αντρική φιγούρα με στολή. Και τότε καταλάβαμε ποιός ήταν. Ήταν ο άνθρωπος που θα μας έπαιρνε τα πράγματα. Μα καλά τι κάνει από τώρα εδώ; Εκεί που μιλούσε η μαμά μου την διακόψαμε για να της πούμε καλημέρα.

J&L: Καλημέρα!
Μ(αμα): Αααα καλημέρα κορίτσια μου! Ευτυχώς που ξυπνήσατε μόνες σας γιατί θα σας ξύπναγα εγώ. - Είπε με ένα μεγάλο χαμόγελο στο πρόσωπό της.
L: Για ποιόν λόγο; - Είπε και κοίταζε περίεργα
Μ: Μα για την μετακόμιση. Ξέρετε ο άνθρωπος που μου μιλούσε πριν και μας διακόψατε είναι αυτός που θα μας πάρει τις βαλίτσες.
J: Τι;! Μα εσύ είπες ότι θα έρθει το απόγευμα; Δεν έχει ανοίξει καν το μάτι μου ακόμα και δεν έχουμε φάει ούτε πρωινό. - Είπα προσπαθώντας να την κάνω να αλλάξει γνώμη.
Μ: Πρώτων, άλλαξα γνώμη εγώ και ο νέος σας πατέρας. Δεύτερων το μάτι σας είναι γαρίδα, σίγα δεν θα πάθετε και κάτι. Τρίτον είναι πολύ νωρίς για πρωινό, πηγαίνετε επάνω να μαζέψετε τις βαλίτσες σας. - Μας είπε με σοβαρό ύφος.
L:Αα να σου πω σαν πολύ αέρα δεν πήρες! Επειδή εσύ βιάζεσαι δεν σημαίνει πως εμείς θα γνωρίσουμε τους ανθρώπους σαν τα σούργελα. Να περιμένεις πρώτα να μαζέψουμε τα πράγματα μας με την ησυχία μας, να ετοιμαστούμε και εμείς και μετά να φύγουμε. - Είπε εκείνη φωνάζοντας και γκρινιάζοντας ταυτόχρονα.
Μ: Καλά...αλλά...ξέρεις.. Οοοοο απλά άστο άντε πηγαίνετε να ετοιμαστείτε.

Και αυτό κάναμε. Πήγαμε πάνω και αρχίσαμε να βγάζουμε όλα μας τα ρούχα από τις ντουλάπες. Φυσικά και η Lab τελείωσε πρώτη. Εγώ δεν ξέρω, βασικά δεν είμουν σίγουρη αν ήθελα να πάρω ολα μου τα ρούχα, ή για την ακρίβεια δεν ήξερα αν ήθελα να πάρω καν ρούχα! Δεν θέλω να πάω καθόλου ,θέλω να κάτσω στο σπίτι μου.
Τα παράτησα όλα και έκατσα στο κρεβάτι μου και άρχιζα να ονειροπολώ για το μέλλον. Αχ....κι αν όντως είναι αυτός ο αδελφός μου;! Τι θα κάνω; Πώς θα του μιλήσω; Θεέ μου μακάρι να μην είναι! Και εκεί πάνω που σκεφτόμουν τι να έκανα, ακούω χτύπους από την πόρτα μου.