Takie tam historyjki z życia.

Czas przemija... tak jak i my.

Czas, zawsze go brakuje, nigdy go nie wystarczy.

Ludzie mają go więcej lub mniej, nie zmienia to jednak faktu, że kiedyś nam się skończy.

Czas płynie zawsze, może nam się skończyć w każdym momencie.

W młodym wieku mamy go dużo, jednak nie umiemy go jeszcze dobrze wykorzystać.

Rodzice poświęcają nam swój czas, samych siebie, rzadko kiedy słyszą zwykłe dziękuje.

Wraz z dorastaniem mamy go coraz mniej a coraz więcej obowiązków, które zajmują go nam.

Przeznaczamy go na pracę, odpoczynek, zaspokojenie swoich zachcianek.

Coraz mniej spędzamy go z rodziną, bliskimi. Tymi którzy kiedyś nam ofiarowali tak wiele.

Nie odwracamy się i nie patrzymy za siebie, na drogę jaką przebyliśmy bo nie mamy kiedy.

Jednak kiedy znajdziemy trochę czasu i spojrzymy za siebie.

Nie ma za nami kogoś kto by nam towarzyszył, pomógł, pocieszył.

Rodziców zostawiliśmy z tyłu, wszyscy poszli swoimi ścieżkami.

Zostaliśmy sami w tym świecie. Wszystko jest w szarych barwach.

Jednak zmienia się to kiedy poznajemy tą osobę z, którą chcemy spędzać swoje życie.

W ten sposób życie nabiera kolorów. Poświęcamy się jej a potem swoim dzieciom.

Praca odchodzi na drugi plan a na jej miejsce wchodzi rodzina.

Robimy to samo co kiedyś nasi rodzice dla nas.

Pomagamy, wychowujemy, prowadzimy przez życie nasze dzieci, poświęcamy im nasz czas.

Kiedyś wyprowadzą się i pójdą w swoją stronę, założą własne rodziny.

Może jednak nasz życie potoczyć się zupełnie inaczej.

Możemy żyć tak jak chcemy, mamy wolną wolę.

Nasz czas jednak się kiedyś skończy.

I wtedy odejdziemy z uśmiechem na twarzy bo wiemy, że zrobiliśmy wszystko co mogliśmy.

Jednak umiera tylko nasze ciało, nasza dusza będzie żyć dalej.

We wspomnieniach i sercach naszych najbliższych.