Sanırım çok uzun zaman olmuştu,bir insan gibi düşünüp bir insan gibi yemek yemeyeli.
Bir insan gibi konuşup birilerinle sohbet etmeyeli.Virüs dünyaya yayılalı yıllar belkide aylar oldu günleri sayamaz konuşamaz hatta zar zor düşünür hale geldim.Aslına bakarsanız ilk başlarda düşündüğümüz tek şey yemekti ne yediğimizi az çok hepiniz tahmin edebilirsiniz sanırım tabiki canlı olan her şeyi.Kendimizi canlı gibi hissetmemizi ancak böyle sağlaya biliyorduk.Elbetteki dünyada insanlar hala var diye düşünüyorum.Dünyanın her yerinde insanların örgütlenip yaşamaya çalışacağını az çok tahmin ediyor gibiyim.İnsanları yemek istemezdim ancak buna ihtiyacımız var.Diğer virüslü kişilerinde benim gibi düşüne biliyorlarmı bilmiyorum ama bazen çıkardığımız garip mırıldanmalarla anlaşıyor gibiyiz.Her gün düzenli olarak şehirlere iner gördüğümüz insanlara saldırarak besleniriz.Elbetteki şehire inmek zor oluyor hemde çok zor.vicudumuzu bile zar zor hareket ettirir iken kilometrelerce yürümek hele ki grup halinde bu nerdeyse 1 günümüzü alıyor.İşte herşey böyle bir günde etrafta canlı birini ararken başladı.Şehir sokaklarında dolaşırken binadan sesler geliyordu ardından bir silah sesi duyduk ve bütün virüslüler içeri doğru akın etti.Günlerdir yemek bulamayan virüslülerin gözü dönmüştü ne kadar insanlara zarar vermek istemesemde vücudum istemsiz yemek istiyordu taki onu görene kadar.Koyu siyah güzel gözleri siyah saçları ve narin görünen vicutu ile virüslülerden kaçıyor korunmaya çalışıyordu ve o anda birşeyler hissetmeye başladım.Vücudumun derinlerinde kemiklerin ve kasların altında sanki bir kalbim olduğunu hissettim.Ona zarar verilmesini istemiyor onu korumak istiyordum.Galiba sonunda bir insan gibi birşey yapmıştım AŞIK OLMUŞTUM.
