Amnesia ; 𝐤𝐬𝐣 [ᴇɴᴅᴇᴅ]

amnesia → yüzleşme

Odasının kapısının önünde durup kendimi kontrol altına almayı denedim.

Aptal Eun Sun. Onu ölüme terk ettin. Şimdi de onu yeniden hayata mı bağlamak istiyorsun?

Kapı kolunu çevirip etrafın bembeyaz olduğu odaya girdim, pencereden dışarıyı seyreden Seokjin'in yüzündeki yaralar neredeyse geçmişi.

Cam kesikleri, kesinlikle izi kalacaktı.

"Merhaba Seokjin."dediğimde o donuk bakışlarını görmeyi bekliyordum.

Ama bakışlarını bana çevirdiğinde, haftalar sonra gözlerinde tanıdığım Seokjin'i gördüm.

Parlak bir yıldızdı.

"Eun Sun?"diyerek ismimi tanıdık melodisiyle telaffuz ettiğinde beklentiyle ona baktım, "Benim Seokjin."dedim. "Beni hatırlıyor musun?"

Gözleri dolduğunda, "Hatırlıyorum."dedi. "Beni terk edip gidişini, senin ararken yaşadıklarımı hatırlıyorum Eun Sun."dedi. Sesi ve alt dudağı titrerken bakışını yeniden parka çevirdi, "Bu hale nasıl geldiğimi hatırlıyorum. Bana beni terk ettiğini söylerken yüzünden akan makyajı da."dediğinde ağlamaya başladığını biliyordum.

Ona yaklaşmaya cesaret edemedim.

"Bana senin burada olduğunu söylediklerinde düşünemeyecek kadar sarhoştum. İnanabiliyor musun?"dedi. "Alkolden nefret eden ben sarhoştum Eun Sun."

Kafamı kaldıracak cesaretim yoktu.

"Bana bunu neden yaptın?"diyerek çıkıştığında omuzlarım titredi.

"B-ben böyle olacağını-"demeye çalıştığımda sinirli bakışları daha da alevlendi.

"Ne?"dedi. "Bilmiyor muydun? Sen arkadaşlarınla yeni fotoğraflar çekinip yeni kameralara gülümserken ben telefonumdaki fotoğraflarımızı silemiyordum Eun Sun!"

Ona bakamıyordum, nasıl bakabilirim?

O haklıydı.

"Ö-özür dilerim."dedim. "Amacım bu değildi, biliyorsun.."

Gözlerini birbirne bastırıp kapıyı işret etti, "Bir süre benimle ilgilenme Eun Sun."dedi.

Usulca odayı terk ettim.