Amnesia ; 𝐤𝐬𝐣 [ᴇɴᴅᴇᴅ]

amnesia → gerçekler

"Seni çok aradım."diyerek duygusal itirafını yapan Seokjin elini elimin üzerine koydu.

Konuşmaya ikna etmek çok zor olmuştu ama biliyordum, bana yumuşayacağını, sonunda gerekçemi kabul edeceğini biliyordum.

Onun yanıdaki refakatçi sandalyesine oturmuş yaşlı gözlerimi siliyordum, "Sanki ortadan kaybolmuştun, ama sonra seni sosyal meyada gördüm ve yıkıldım."dedi. "Ben bitmiştim ve sen hayatına devam ediyordun. Unutmak isedim seni, her gün hafıza kaybıyla uyanmayı dileyerek uyandım. Ve bir gün hunu başardığımda, yine de seni unutamamıştım."

Bakışlarını ellerimizin üzerinden kaldırıp bana baktı, "Neden Eunnie?"dedi. "Neden beni benimle baş başa bıraktın?"

Derin bir nefes aldım, bu vedamızdı.

Onu bir daha hiç goremeyeceğimi hayal ediyordum ama o kendini bana getirmişti, ne kadar kaçarsam kaçayım bilmeliydi.

"Seokjin."dedim. "Ben ölüyorum."