Haunts of the Turret House [LARRY STYLINSON]

Rozdział szósty

Louis uśmiechnął się uprzejmie do Zayna, ale nawet na chwilę nie spuszczał oka ze zmieszanego i wyraźnie nadąsanego Harry'ego.

– Proszę mi wybaczyć, powinienem uprzedzić telefonicznie, ale...

Przerwał im kolejny dzwonek. Zayn uścisnął Harry'ego, życzył im obu dobrej nocy i rzucając przez ramię znaczące spojrzenie, pomknął witać Liama.

– Czy mogę zamknąć drzwi? – spytał Louis, gdy stało się jasne, że Harry jest tak zaskoczony, że zapomniał o elementarnej grzeczności.

– Oczywiście – odezwał się w końcu. – To dla mnie niespodzianka.

Na myśl o tym, że stoi przed nim w wytartych dżinsach, starym swetrze, a w dodatku bardzo rozczochrany, ogarnęła go wściekłość.

– Jak widzę, niespodzianka niezbyt miła – powiedział Louis, stając w drzwiach. – Przepraszam, chyba przychodzę nie w porę.

– Nic nie szkodzi – odparł oficjalnym tonem. – Proszę wejść i usiąść. Co mogę podać – kawę, herbatę?

– Nic. Dziękuję.

Zagłębił się w swoim jedynym fotelu i gestem wskazał Louisowi sofę. Tomlinson usiadł na brzegu. Jego nienaganna zazwyczaj prezencja pozostawiała wiele do życzenia – był wyraźnie zmęczony, miał ciemne sińce pod oczyma i nieogoloną twarz.

– Twoje oko wygląda znacznie lepiej – powiedział wreszcie, gdy cisza stawał się trudna do zniesienia.

– Owszem, dziękuję. A jak ty się czujesz?

– W końcu zdjęli mi szwy, wszystko szybko się goi. – spojrzał na Harry'ego tak, że na chwilę zabrakło mu tchu. – Wybacz, że nie dzwoniłem.

– Po co te przeprosiny? Obaj mamy dużo pracy.

– Gdy żegnaliśmy się tydzień temu, byłem na ciebie zły.

– Zauważyłem.

– Nie miałem zamiaru przyjeżdżać do Londynu w ten weekend. – westchnął. – Ale w końcu przyleciałem.

– Interesy? – spytał uprzejmie Styles.

– Wiesz, że nie o to chodzi. Przyleciałem dla ciebie. Musiałem cię zobaczyć.

Harry ukrył wszechogarniającą radość pod maską obojętności.

– Pochlebiasz mi. Jeśli chciałeś spędzić ze mną weekend, to nie masz szczęścia. Jestem zajęty.

– Przez tego znajomego?

– Tak – odparł spokojnym tonem. – Umówiłem się z Nickiem.

Louis zerwał się z sofy.

– A zatem nie będę cię dłużej niepokoił. Mam wezwać taksówkę?

– Naturalnie.

Harry odrzucił w tył włosy i zamrugał oczami, by powstrzymać zdradliwe łzy. Przez chwilę wodził palcem po spisie korporacji taksówek. Zanim jednak zdołał wykręcić numer, Louis chwycił go za przeguby dłoni i zmusił, by spojrzał mu prosto w oczy.

– Proszę, nie rozstawajmy się w gniewie. Zamień ze mną chociaż kilka słów.

– Czy na pewno chodzi ci o rozmowę?

Jego twarz znieruchomiała.

– Wyglądasz tak pociągająco... Skłamałbym, twierdząc, że wystarczy mi sama rozmowa. Ale będzie tak, jak sobie życzysz. Podporządkuję się, choć nie nawykłem do tego, by mi rozkazywano.