Love in Dubai

Η σιωπή περιγράφει τα πάντα

Οι μέρες περνούσαν και ένιωθα τις δυνάμεις μου να επανέρχονται... και μαζί με αυτές και η διάθεση μου... από την στιγμή που άνοιξα τα μάτια μου και τον αντίκρισα δεν χρειαζόμουν τίποτα άλλο για να αναρρώσω γρήγορα... μόνο εκείνον... τον είχα ακούσει, τον είχα καταλάβει, τον είχα αισθανθεί στο πλευρό μου... σαν μέσα σε όνειρο άκουσα την φωνή του να με καλεί... δεν μπορούσα να καταλάβω ακριβώς την προέλευση της φωνής στην αρχή αλλά μου φαίνονταν γνώριμη... μάλιστα κάτι παραπάνω από γνώριμη ,ένιωθα ζεστασιά όσο την άκουγα μία ζεστασιά που με τύλιγε ενώ βυθιζόμουν στο σκοτάδι και το κρύο... προσπαθούσα να ανοίξω τα ματιά... προσπάθησα ειλικρινά πολύ αλλά δεν μπορούσα .... ένα υγρό πρόσωπο ένιωσα να μου φιλά το χέρι και να μου απαγγέλλει λόγια αγάπης, λόγια τρυφερά γραμμένα εκ καρδίας που ταξίδεψαν αναλλοίωτα μέσα στο χρόνο να τα απαγγέλλει το στόμα που δεν πίστευα ποτέ ότι θα τα άκουγα από εκείνο... γιατί ήταν εκείνος με κανέναν στο κόσμο δεν θα μπέρδευα την φωνή του...

Και όσο καταλάβαινα ότι δεν μπορώ να αντιδράσω να του φωνάξω ότι τον ακούω, ότι είμαι δίπλα του και τον ακούω να σπαράζει για μένα τόσο βυθιζόμουν πιο βαθιά στο κρύο... σε μία κρύα και τρομακτική άβυσσο που με καλούσε απεγνωσμένα να την ακολουθήσω, αλλά δεν ήθελα, αυτό που ήθελα ήταν να του φωνάξω ότι είμαι εδώ δίπλα του και τον ακούω, ότι είμαι καλά και δεν αντέχω να τον αισθάνομαι τόσο πληγωμένο εξαιτίας μου αλλά δεν μπορούσα... μέχρι πριν λίγες μέρες που άνοιξα τα μάτια μου αναζητώντας τον, αναζητώντας μόνο εκείνον γιατί μόνο εκείνος είχε θέση δίπλα μου... και έτσι και έγινε...

Δεν με έχει αφήσει ούτε λεπτό από τα μάτια του από εκείνη την στιγμή που με είδε να τον κοιτάζω και να του λέω τα λόγια που μου είχε απαγγείλει μία μέρα πριν... είχα μάθει από τον ίδιο , επειδή μέχρι στιγμής δεν επέτρεπαν άλλο άτομο στο δωμάτιο, ότι δεν είχε φύγει ούτε λεπτό από το νοσοκομείο... ότι ήταν πάντα εδώ , έξω από το παράθυρό μου να παρακολουθεί όλες τι εξελίξεις της υγείας μου από κοντά....

<<Το ξέρεις πιστεύω ότι πλέον είμαι καλά και μπορείς να γυρίσεις σπίτι σου να ξεκουραστείς...>> του λέω ενώ αναδεύομαι προσεχτικά στην αγκαλιά του... όλα αυτά τα καλώδια και τα ράμματα μου ,που περιορίζουν τις κινήσεις μου, με κάνουν αν ασφυκτιώ κάποιες φορές.....

<<Δεν έχω να πάω πουθενά... η θέση μου είναι δίπλα σου και δεν σ' αφήνω μόνη σου..>>μου λέει θυμωμένος ενώ απομακρύνεται προσεχτικά από δίπλα μου και σηκώνεται σαν μαινόμενος ταύρος από το κρεβάτι... τον βλέπω να αφαιρεί το σακάκι του αγανακτισμένος και να σηκώνει τα μανίκια λες και ετοιμάζεται για μάχη... γιατί θυμώνει τόσο εύκολα....