"Ölüme,yaslandığım duvara yakınlığım kadar yakındım. Sırtım duvara değil ölüme yaslanıyormuşum gibi hissettiriyordu. Buna rağmen annem savaşmamı istiyordu. Hala benim için bir umut olduğunu düşünüyordu. Umut benim için değildi. Umut annemin kalbinde masumlaşan bir histi sadece. Ah bir de,saçlarım dökülüyor.. Saçlarımın uzunluğunu ve yumuşaklığını severdin. Beni dizlerine yatırıp okşardın.. Babam da öyle yapardı. O ölmeden önce ikimiz için yozlaşmış bir anı kalmıştı. Her yer yemyeşildi. Piknik yapıyorduk sanırım.. Babam bir yandan benim için papatyalar toplayıp taç yapıyor,bir yandan da saçlarımı okşuyordu. Neden en sevdiklerimiz her zaman ilk kaybettiklerimiz oluyor? Bu saatten sonra seni geri kazanmamın hiçbir yolu yok. Ama bir ayımı sana ayırıp seni ne kadar sevdiğimi anlatacak fırsatım var. Sanırım tanrı ilk kez benim tarafımda oldu. Bana,senin için feda edebileceğim bir ömür verdi."
21 Ocak-Kanseri kabullenme ve savaşma evresi.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Sorry for everything\Satzu
Hayran KurguÖlmeden önce senden özür dilemem gerekiyordu. Doktorum sadece bir ayım kaldığını söyledi. Ben de kalan bir ayımı sana adıyorum,sevgilim.
