Het avontuur op de Matterhorn

De training

Elena was aan het wandelen, zoals men haar dat had geadviseerd. Zo'n 200 meter boven het dorp, met een heel wijd, groots uitzicht. Ze was al een tijdje bezig, maar Elena voelde zich nog heel fit. En dit was nog maar een tiende van de vermoeidheid die ze vast tijdens de reis zou voelen, haar benen hangend op de berg en haar handen omhoog klauterend.
Ze vroeg zich af of dit net zo zou worden als al haar andere beklimmingen, maar net als ze dacht dat het makkelijk zou worden, vroeg ze tien keer aan zichzelf of dit wel waar was.

Misschien had ze er beter over moeten nadenken, dit zou haar aller laatste reis worden, aan twee kanten: het eerste was dat ze misschien wel dood zou vallen door haar onvoorzichtigheid, maar het kon ook zo zijn dat ze dit zou redden en dat ze daarna nooit meer haar leven op het spel zou durven te zetten. Opeens werden haar gedachten verstoord door een steen, die naar de afgrond rolde.

Als er geen stem was geweest die haar begroette, had ze zeker niet om gekeken. Ze was te druk bezig en zou ze zich niet meer kunnen focussen. Maar dat was niet het geval, er was een stem. Een stem die naar ze hoorde zeven meter van haar verwijdert was. Ze draaide zich om, keek, en herkende Henri.

'Ik zag je klimmen, maar wilde je niet storen. Je doet het prima, alleen moet je wat meer letten op waar je loopt, je schoot soms uit. Of was je lekker aan het dromen?' Elena glimlachte. 'Ik was aan het dromen, zoals jij dat noemt. Maar ik noem het denken. Waarom train jij eigenlijk?' 'Omdat ik er ook aan dacht om die Toblerone berg te beklimmen(lezer, Toblerone is chocola. Zoals je misschien weet, in de vorm van de Matterhorn). Net zoals jij kon ik de verleiding niet weerstaan om die berg te zien zonder hem ooit te beklimmen.'