Het avontuur op de Matterhorn

De eerste indruk

Om half vijf werden ze uit bed gehaald en om vijf uur stond het ontbijt klaar. Elena at een boterham met Nutella en een yoghurtje. Toen praatte ze nog met haar kamergenoot Astrid, ze had al vier beklimmingen voltooid zonder gewond te zijn geraakt. Elena was jaloers en vroeg Astrid om goede technieken.

Vijf minuten later.........moesten ze als de wiedeweerga zich voorbereiden. Ze gingen vandaag al 1000 m steigen. Na 10 min was Elena al aardig voorbereid en aangekleed.

Er kwamen al 2 hele grote auto's aan, waar zo'n 9 a 10 mensen in pasten. Elena ging naast Astrid zitten, ze waren al aardig bevriend. Na 90 min kwamen ze aan in Rifugio Orionde.

Wat waren ze al hoog! Toen iedereen er was begonnen ze aan de tocht. Het was zwaar, heel zwaar. Alsof je twee grote dozen van staal omhoogtrok. Maar ze moest door, wat er ook gebeurde.

Soms had ze even geen grip, en viel één meter naar beneden. Waardoor de mensen achter haar ook vielen, en daarna haar beschuldigden.

Elena was de zevende van de rij, eerst de twee gidsen, daarna een man en een vrouw genaamd: Lukas en Andrea. En daarna Henri en Emma, en natuurlijk Elena. En daarna twee mannen van middelbare leeftijd: Egon en Roland, en Astrid. Dit zijn voor nu de belangrijkste personen in dit verhaal.

Opeens schoten alle ogen naar de lucht, vol verbazing en verwarring. Allen hoorden een knal, iedereen probeerde kalm te blijven. Maar uiteindelijk raakte iedereen toch in paniek, behalve Roland. Die had een te groot zelfvertrouwen zoals men zei.

De oorzaak werd snel duidelijk, er viel een rots naar beneden. De Zwitserse gids belde een helikopter, die naar hij schreeuwde pas over 5 minuten kon komen.

Nu was de rots nog maar 50 m van de bovenste gids verwijdert. Bijna de helft van de groep ging staand bidden, wachtend op hulp.