Dağlardaki Kadın Asker

#2

Kara Harp Okulundan Üsteğmen olarak mezun olalı 4 yıl olmuştu.O dört yıl boyunca hayatın gerçekleriyle yüzleşmiştim.Teröristlerle burun buruna gelmiştim.Görev yaptığım yerdeki tek kadın bendim.Salonda askerlerle oturduğumuz zaman kiminin ablası kiminin kardeşi kiminin arkadaşı oluyordum.Tek kadın olmama rağmen fazla zorluk çekmiyordum.Oradaki askerlerin hepsi bana sıkıntılı günlerimde zor zamanlarımda yanımda olurlardı,beni anlarlardı.Koğuşta birbirimizle çok samimiydik.Oturup dertleşirdik,gülerdik,sevdiklerimizi özleyip ağlardık.Bir komutanımız vardı mehmet komutan,başka yere gideli 3 yada 4 ay oluyordu.Buraya yani hakkariye geldiğim ilk gün mehmet komutan beni yanına çağırdı.Bana "göreve çıktığında aklında şehit olmak olmayacak hayatta kalıp bu vatanı korumak,bu vatan için daha fazla görev yapmak olacak sen hayatta kalmaya çalışacaksın şehit olmaya değıl"dedi.Mehmet komutan bu sözleri söylediğinde içim titriyordu çünku o bu sözleri çok farklı ir duyguyla söylüyordu.Kim bilir kaç şehit cenazesi haberini vermiştir?Ben her göreve çıktığımda aklımda hayatta kalıp bu vatanı korumak var,sevdiklerime sağ salim kavuşmak var,görev yerinde olan askerler var onları  aileleri var, bir aileye şehit haberi vermemek var,onca şehidin kanını yerde koymamak var.Biz bir çatışmaya gidince orada herkes birbini korur herkes birbinin gözüdür,herkese herkesin canı emanettir.Çünkü herkesin arkasında bıraktığı sevdikleri vardır,bekleyenleri vardır.