Just A Boy

~II~

Η Λίζα καθισμενη στο πάτωμα του δωματίου της διάβαζε παλι ένα από εκείνα τα βιβλία που σίγουρα οι γονείς της δεν θα ενέκριναν.

Η αποκάλυψη της αληθινής ταυτότητας του αδελφου της ήταν μεγάλο σοκ για εκείνη. Γιατί πάντα λάτρευε το υπερφυσικό και τώρα τελευταία είχε μπλέξει και με αυτές τις παρέες...  Σίγουρα οι γονείς της θα την σκότωναν αν μάθαινε τι έκανε στον ελευθέρο χρόνο της. 

Αλλά έπρεπε να το κάνει. Έτσι τουλάχιστον πίστευε. Πήρε έναν μαύρο μαρκαδόρο από το γραφείο της και σηκωσε το χαλί στην μέση του δωματίου της, αποκαλύπτοντας το ξύλινο πάτωμα και ζωγράφισε μια μεγάλη πενταλφα. Έπειτα τοποθέτησε το βιβλίο στη μέση και άρχισε να μουρμούριζει πράγματα που διάβαζε από το παραξενο βιβλίο που της είχε δανησει αυτός ο καινούργιος φίλος της.

Και τότε άκουσε τον απαλό γδούπο στην πόρτα του δωματίου της. Άρπαξε το βιβλίο και έβαλε πάλι το χαλί στην θέση του. 《Ποιος;》 φώναξε κάπως λαχανιασμένα και με την ένταση εμφανή στην φωνή της 《εγω》 απάντησε η φωνή από την άλλη μεριά της πόρτας και η Λίζα αναγνώρισε την φωνή του αδελφού της.

Σηκώθηκε και ξεκληδωσε την πόρτα έχοντας το βιβλίο πίσω από την πλάτη της. 《Όλα καλά;》 ρώτησε το αγόρι βλέποντας την αναστατωμένη 《διέκοψα τον αυνανισμό σου ή κάτι;》 είπε γελώντας. Η Λίζα απλά τον κοιτούσε και έπειτα σχεδόν μηχανικα έδειξε το βιβλίο που κρατούσε στα χέρια της στον Ιβαν.

Αυτός το πήρε, αφού διαβασε τον τίτλο το ξεφυλισε λιγάκι και έπειτα την κοιταξε με ένα βλέμμα όλο απορία και απογοήτευση. 《Που έχεις μπλέξει κορίτσι μου;》 της ειπε σιγανά με μια φωνή όλο αποδοκιμασία. 《Τι μπούρδες είναι αυτές που κάθεσαι και διαβάζεις; που το βρήκες το βιβλίο;》 η Λίζα δεν μιλούσε, πρώτη φορά φερόταν τόσο παράξενα.

《Θα μου πεις;》 την ρώτησε επίμονα χάνοντας σιγά σιγά την υπομονή του. 《Δεν σε αφορά》 φώναξε εκείνη αρπάζοντας το βιβλίο από τα χέρια του,《με αφορά όταν το βιβλίο ουσιαστικά μιλά για μένα και για το πώς μωρέ θα επικαλεστείς εμένα και αλλά πράγματα από την Κόλαση》 είπε τόσο σιγανά σχεδόν ψιθυριστά με κάτι το τρομαχτικό στην φωνή του που έκανε την νεαρή κοπέλα να ανατριχιάσει.

《Γαμωτο σου Λίζα, απλά μόνο μην αρχίσεις να κάνεις τίποτα θυσίες και τρέχουμε να βρίσκουμε δικηγόρους μετά》 είπε και γύρισε να φύγει από το δωμάτιο. 《Αν είσαι αυτός που ισχυρίζεσαι οτι εισαι, τότε τι να σου πω σε λυπαμε για αυτό που έγινες ένας ακόμα απλός άνθρωπος, συγχαρητήρια》 του είπε σιγανά με δάκρυα να σχηματίζονται στα όμορφα, κάστανα μάτια της.