Find Lot

C H A P T E R S E V E N

Hey!

Omdat ik morgen waarschijnlijk niet kan uploaden, upload ik het nu al : )))

xxx

Ik loop weer richting de keukens. Nadat Esmee me even heeft laten uitrusten heb ik toch besloten dat ik mijn namiddagshift ga draaien, het leek me beter dat ik een regelmaat zoek in mijn dagen wat me vorm van rust geeft.

Hoe dichter ik bij de keukens kom, hoe meer adrenaline er door mijn lichaam stroomt, het feit dat ik Johannes terug zal zien, of toch op zen minst zijn vader, geeft me rillingen. Die sneden van daarstraks zagen er lief uit. Misschien moet ik eerder verbaal geweld beginnen te gebruiken in plaats van fysiek, want van zijn acties vind je nooit sporen terug, in tegenstelling van die van mij.
De lompe houten deur die ik zie aan de rechtervleugel van het kasteel laat me weten dat de keukens bereikt heb. Ik open de deur en waar normaal een groot rumoer te horen is, is er nu maar één luide stem die duidelijk praat voor heel de grote ruimte.

'-en dus de koning, de prins en zijn verloofde verwachten dat jullie allen aanwezig zijn en zorgen dat de gasten niets te kort komen!' zegt de stem. Ik zie dat de chef, die Hendrick blijkt te noemen, op een stoel staat en het personeel toespreekt. 'En wie is er te laat?' zegt hij en draait zijn hoofd zodat hij me aan kijkt, 'oh, natuurlijk, Karolina, ik hoop dat je je al wat beter voelt? Want met die onzin de laatste dagen...' voegt hij eraan toe, daarmee bedoelt hij waarschijnlijk het incident van hem, mijn ouders en ik. 'En wat je met het gezicht van mijn zoon hebt aangedaan is ook niet echt acceptabel meer,' zegt hij en hij staat nog steeds op de stoel en praat nog steeds even luid als zijn toespraak. Iedereen lacht me uit.

'Als hij van mijn lichaam zou blijven zou dat allemaal niet gebeurd zijn,' zeg ik nors terug. Alice heeft moeite met haar lach in te houden en de hoest om dat te coveren. Ze geeft me een knipoog. De rest kan er niet mee lachen, of durven dat niet. Hendrick kijkt strak voor zich uit en gaat verder met zijn toespraak, 'jullie krijgen ook een passend gewaad, die jullie, uiteraard, daarna terug moeten teruggeven,' net wanneer hij zijn toespraak wilt eindigen voegt hij er nog iets aan toe, 'oh, en niet te vergeten, iemand draagt zijn haar los! Als we dat zien wordt het gewoon afgeknipt.'

Iedereen knikt en daarna klapt hij twee keer snel in zijn handen, wat betekend dat we weer aan het werk moeten. Wanneer ik naar Alice wil stappen om te vragen waarover hij het had voel ik een hand op m'n schouder die me ruw omdraait, 'ik wil niet dat je nog zo een grote mond tegen me opzet, begrepen?' sist Hendrick.
Ik trek mijn wenkbrauwen op, 'en ik wil niet dat je me nog zo belachelijk maakt in het openbaar.'
Ik draai terug me om en beslis om niet om te kijken om zijn reactie te zien, hoe verleidelijk het ook is.
'You go girl! Een vrouw met ballen aan haar lijf, het werd tijd dat die man eens op z'n plaats gezet werd,' Alice springt enthousiast op en neer, tot zover dat dat kan in de buurt van deze dictator.
Ik lach en neem een van de vele groeten en ik snij ze in schijfjes, 'waarover had onze "dictator" het?'
'Een of ander bal dat over tien dagen plaats vindt. Een soort verlovingsfeest. We moeten de gasten, wat ook zo'n rijke stinkerds zullen zijn, bedienen en zorgen dat ze zich vermaken.'

Ik zucht en schud mijn hoofd, 'het zal zo een bekakt feest zijn met al die chique mensen,' veronderstel ik en als het allemaal zo een eikels zijn als Hendrick zal de avond traag verlopen.
'Weet jij waar Johannes is?' vraag ik aan Alice, ik heb hem nog niet opgemerkt dus ik al mijn hoop richt ik op dat hij van deze aardbol verdwenen is, of toch op z'n minst verdwenen in een straal van honderd meter.
'Hij kwam daarstraks binnen met vier bloederige strepen op zijn gezicht. Zijn vader heeft hem direct weggestuurd,' zegt ze en ik glimlach voldaan. 'De chef moest geen twee keer raden wie dat zou gedaan hebben,' lacht ze en ze kijkt me aan, 'good job girl!'
Ik knik dankbaar, ik zou bijna een driedubbele buiging willen maken, maar dat zal ik maar even achterwegen laten om een nog bozere Hendrick te vermijden.
'Maar iedereen weet nu wel van jou en Johannes,' voegt ze er nog aan toe.
Ik schrik, ik wil niet dat iedereen weet van het voorval in de bosjes. Alice lijkt mijn bezorgdheid op te merken en stelt me gerust, 'ze weten niets van dát, enkel dat jullie zullen trouwen.'