Bugün yetimhanede ki son günümdü yıllar sonra biri beni burdan kurtarıyordu. Buradan gideceğim için hem mutu hem de fazlasıyla üzgündüm, sonuçta yıllarım burda geçmişti ve kardeşim gibi sevdiğim dostlarım vardı. Ama onlarla tekrar görüşebiliceğim için içim rahattı.
Valizimi toplamayı bitirdikten sonra kot şortumu ve beyaz bluzumu alıp banyoya girdim. Üzerimi değiştirdikten sonra saçlarımı gelişi güzel at kuyruğu yapıp çıktım. Oda arkadaşlarımla son kez vedalaştıktan sonra dışarı da beni bekleyen Emir beyin yanına gittim.
Emir bey beni evlat edinecek adamdı, fazlasıyla yakışıklıydı ayrıca zengin olduğu giydiği takım elbisesinden bile belliydi. Emir bey 20 yaşındauken nişanlanmış ama nişanlısı bilmediğim bi hastalığı yüzünden iki yıl sonra falan vefat etmişti, şuan emir bey 25 yaşındaydı ailesi başka bir şehirde olduğundan yanlız kalmamak ıçın beni evlat edinmişti. Bunları müdürün kapısın dinlerken duymuştum, kızmayın hepsi merakım yüzünden.
Bu arada ben Melis, 16 yaşındayım.
Emir beyin evine vardığımızı anlayınca arabadan inip etrafı süzdüm, burası saray gibiydi resmen büyülenmiştim. Emir bey bana evi gezdirdikten sonra bi odanın önünde durdu ve ''Burası da senin odan.'' diyip kapıyı açtı. Oda mavi ve beyaz tonları dizayn edilmiş harikaydı gözlerim dolu dolu Emir beye teşekkür ettim.
''Hadi sen dinlen benim odam şu karşıda ki oda birşeye ihtiyacın olursa gelirsin.'' diyen Emir beyi onayladım ve kendimi yatağa bıraktım.
Yeni hayatım bundan sonra başlamıştı...
