Sır | Karanlık Ruh

Sır|2.Bölüm

Multi: Zoella

İyi okumalar💜

***

"Orada bir vampir ile bir büyücünün çocuğu olarak bahset kendinden. Vampirsin. Josh'un kızı olarak değil kardeşi olarak duracaksın. Birçok kardeşi olduğu için bu durum garip kaçmayacak. İsmin de Zoella değil Summer Bell."

Amy gözlerini hayretle kırpıştırdı. Erica'ya hayretle bakarken oturduğu koltuktan doğruldu. "Sen şaka mı yapıyorsun? Summer diye vampir adı mı olur? Oldu olacak Pollyanna deseydiniz."

Ardından güldü. Benimle dalga geçiyordu resmen! Gözlerimi devirdim bu haline. Orada kendimi koruyabilecek miydim bu bile belirsizken beni gönderiyorlardı. Ormanda yalnız başıma durmam bile daha az tehlike arz ediyordu.

Derin bir nefesi ciğerlerime çektim. Oksijen bile bana zehir gibi geliyordu.

"Bak Zoella, korkmana gerek yok. Karanlık Ruh seni buna layık gördüğü için seçmiş demek ki."

Erica tek elini omzuma koyarak beni teselli etmek için çabalıyordu.

Bu çabası başarısız olsa da denediği için bile minnettardım ona.

"Bir bildiği olduğu için mi? Ruh da olsa herkes hayatında büyük hatalar yapar. Ve o da bu hatalardan biri!" dedi Amy alaycıl gülüşüyle. Bu gülüşün altında yatan tehdit fark edilmeyecek gibiydi.

Dudağımın içini dişlemeye başladım. Bana bu kadar yüklenmesi büyük haksızlıktı. Eğer istemiyorsa yanımda durarak benim psijolojimi saçma sapan bir hale sokmak zorunda değildi. Gidebilirdi ya da ben gidebilirdim.

"Amy!" diyen Erica'nın uyarırca sesini umursamış gibi değildi.

Dolan gözlerimden tek bir damla akıtmama çabamı Izabella'dan ve Madison'dan aldığım derslere harcasaydım tek başıma bir ordu vampiri yenebilirdim.

"Ben gideyim."

Odadan çıkarken Erica'nın bana seslendiğini duyabiliyordum. Erica'ya değer versem de Amy'nin bu saçma davranışından sonra kimseyle konuşmak istediğimi zannetmiyordum.

Kapıya ilerledim ve askıya asılı montumu üzerime geçirdim.

Kenarda duran büyük valizi elime aldıktan sonra o saçma okula gideceğim arabanın anahtarını aldım ve kapıyı çarparak çıktım.

Veda etmemiştim.

Veda etmeyi sevmezdim.

Arabanın bagajını açarak valizi içine yerleştirdim. Beyaz arabanın bagajını kapattıktan sonra şoför koltuğuna geçtim.

Titreyen ellerime rağmen anahtarı taktım ve çevirerek arabayı çalıştırdım.

Yıllarımı geçirdiğim villanın önündeki park yerinden çıkarak sitenin çıkışına yöneldim.

Dolan gözlerimden yaşların süzülmesi dakikalar içinde gerçekleşmişti.

16 yıl boyunca annem olmamasına hatta Amy'nin söylediğine göre Erica'nın ölmesinde annemin payı olmasına rağmen Erica bana kızı gibi bakmıştı. Izabella, annesinin ölümünde payı olan kadının çocuğunu kardeşi olarak görmüştü. Üvey olarak değil öz olarak görmüştü beni. Amy dışında herkes bana iyi yaklaşmıştı. Onların sayesinde ben olmayı başarmıştım.

Amy ise bana her seferinde öfke ve nefretle yaklaşıyordu. Bu gerçekten sinir bozucuydu. Çünkü diğerlerine soğuk bir şefkatle yaklaşırken bana soğuk bir nefret gösteriyordu.

Eğer beni annemle aralarındaki şey yüzünden yargılıyorsa buna hakkı yoktu. Çünkü duyduğuma göre kendisi de masum bir anneden doğmamıştı.