Sır | Karanlık Ruh

Sır|5.Bölüm

İyi okumalar:)

Yazım tarihi 28 Ağustos 2018, 00:02

"A-aa! Olur mu öyle şey? Misafir kovulmaz, ayıp ayıp."

Gözlerimi devirdim ve adının Matis olduğunu öğrendiğim sarışın çocuğa döndüm.

"Ayıp değil. Hiç çekinmeyin. Gidin bence."

Benim bu sarı kafayla girdiğim tartışmayı kenarda oturan ve adının Clark olduğunu öğrendiğim çocuk tekli koltukta yayılmış kendini gülmemek için tutarken izliyordu.

"Yok canım. Ne gitmesi? Biz çok mutluyuz değil mi Clark?"

Clark topun ona atıldığını anlayınca güldü ve onaylarca başını salladı.

"Evet, evet."

Derin bir nefes aldım ve sarı kafalı çocuğa döndüm. "Siktir git evimden."

Çocuğun gülen yüzü solarken tripli bir şekilde ayağa kalktı. Gözlerini kısarak bana baktı. "Şuna bak! Senin evine kalmadım ben."

O dış kapıya doğru ilerlediğinde Clark da gülerek ayağa kalktı.

"Sonra görüşmeyiz umarım. Bunu o kaçık arkadaşına söylersin."

"Söylesem bile dinleyeceğini sanmıyorum. Ayrıca görüşürüz Sakar Kız."

Gözlerimi kısarak ona baktığımda göz kırptı ve o da Matis gibi evden ayrıldı. Böylece evde yalnızlığıma kavuşmuş olmuştum.

Birkaç dakika boyunca olduğum yerde durdum ve bundan sonra neler olacağını düşündüm.

Izabella bu Karanlık Ruh'la başa çıkacak kadar güçlüydü. Peki ya ben? Ben bu gücü ve getirdiği düşmanları kaldırabilir miydim? Bilmiyordum. Izabella'ya geçen bu cesaretin bana geçmesini istiyordum sadece.

Önümdeki koltuğa uzandım. Ardından elimi perdeye uzattım ve büyüyle kapattım. Kapıyı da kilitledikten sonra gözlerimi kapatarak beklemeye başladım.

Uykum yoktu. Uyumak için bile büyü yapmam gerekecekti. Bu beni yorgun düşürse bile yapabileceğim bir şey yoktu başka.

Yapmam gereken en mantıklı şeyi yaparak büyü yaptım ve uykuya daldım.

*

Yine aynı yerde uyanmıştım. Bu kez büyüyle bir uykuya daldığım için burada geçireceğim süre fazlaydı.

Anında ahşap kulübeye girdim.

Kapıyı büyü yaparak açtıktan sonra içeri ilerledim. Mum ışıklarıyla aydınlatılmıştı. Loş ve eski bir hava sağlıyordu.

Salon olduğunu umduğum yerden Luke'un sesini duydum.

"Geleceğini biliyordum."

Kahverenginin farklı tonlarını içinde barındıran ortanın biraz altı büyüklükteki salona girdiğimde beni koyu kahverengi tekli koltukta oturan Luke karşılamıştı.

Daha önce birkaç kez daha buraya gelsem de eve pek girmemiştim.

Kenarda kitaplarla dolu bir kitaplık vardı. Büyü kitapları olduğu üzerindeki garip sembollerden anlaşılıyordu.

"Beni bu kadar iyi tanıman beni korkutuyor ağabeyciğim!" dedim şakayla karışık bir sesle.

Dudağının kenarı kıvrıldı ve samimice kenardaki iki kişilik koltuğu işaret etti.
Gösterdiği açık kahverengi koltuğa oturdum.