kumar

3

günler çok çabuk geçti.kendimi birden o kocaman düğün salonunda bulmuştum.artık zaman gelmişti.önce bir bahaneyle gelin odasına sonrada lavaboya gittim.mesaj beklemeye başladım.3 dakika geçti... 10 dakika geçti... 15 dakika geçti... umudumu yitirmeye başlamıştım.nasıl olur bu ? söz vermişti hani ? 20. dakikada artık sıkılıp düğün salonuna gittim. düğün nasıl geçti hatırlamıyorum umrumda da değil.kendimi bi anda evde bulduğumdaysa daha büyük bir sorunum vardı.ben artık evliydim.hemde o adamla.buna nasıl izin verebildi hala aklım almıyor.onu hayatımın sonuna kadar affetmeyeceğim. gelinliğimi çıkarmadan mutfağa geçip öylece oturdum.ağlamamak için nelerimi vermezdim ki ? biraz sonra emir geldi.dolaptan bir şişe çıkardı ve iki bardağa da biraz koydu. bazı zamanlarda hangi kelimenin doğru olduğunu bulamaz iki taraf da.böyle zamanlarda derin bir sessizlik oluşur.işte tam o sessizliklerden birindeydik.sonra bi anda konuşmaya başladı 

-düğünün başından sonuna kadar camdan ağlayarak bakan bir kız vardı.hatırlıyor musun ?

önce biraz düşündüm.evet dikkatimi çekmişti o kız.sarışın ela gözlü uzun ince güzel bi kızdı.

-evet ? dedim sorarcasına

-sevgilimdi.

-üzüldüm

-bende.seninkine ne oldu?

derin bir iç çekip hiçbirşey söylememeye karar verdim.o da dokunsan ağlayacak durumda oldğumu anladığı için birşey söylemedi.

-ee ben nerede yatacağım şimdi?

-koridorun sonundaki oda

-sen nerede yatacaksın?

-koridorun sonundaki oda?

önce itiraz edecektim.sonra aklıma umut geldi.birşey söylemeden odaya gitmeye çalıştım fakat içmeye alışık değildim.dengemi kaybedettiğim için tam yere düşüyorken kahramanımız(!) emir gelip beni kurtardı.bende tam o an gözlerimi kapatmaya karar verdim.ve uyudum.