Küçükken annem, büyüyünce çok güzel ve mutlu bir kadın olacağımı söylerdi. Saçlarımı tarar, bana çeşitli masallar okur, kariyerimi garantileyebilmem için elindeki tüm parayı eğitimime harcardı. O, benim örnek aldığım, gücüne hayran olduğum tek kadındı ama annem beni görse bu hâlimden utanırdı.
Çok çabuk pes ediyordum. Gerçekten bu huyumdan nefret ediyordum ama şu yaşadıklarım aklî dengemi bozmuştu. Şimdi ne dilerdim biliyor musunuz? Zayn'siz bir dünya. Hatta gerekirse Isabella'sız. Kahvemi içerken tatlı bir baş ağrısı olmalıydı başıma. Tek derdim işim olsun isterdim, kocamın beni aldatıyor olması değil.
Dünya acımasız bir yerdi, aynı silahı tutan elini kurtaran Zayn gibi. Gülmüştü. Ona, beni vurmasını istediğimde gülerek silahı benim elime vermişti ve göğsüme dayamıştı yine.
"Vur kendini. Hadi."
Şaşırmamıştım. Ne yapmayı denediğini biliyordum.
"Gördün mü, Mia? Bunu yapamayacak kadar cesaretsizsin. Neden kendin cesaret edemediğin şeylere başkalarını zorluyorsun?"
"Neden hem baba hem de koca olamadığın hâlde benimle evli kalmaya devam ediyorsun?"
Omuz silkip burnunu çekti ve silahı alıp beline yerleştirdi.
"Çünkü bu güzel evliliğimizi bozmak istemiyorum."
"Ne var biliyor musun? Seni boşayacağım."
"Aptal aptal konuşma."
"Evet, ciddiyim. Seni boşayacağım."
"Tamam," dediği zaman şaşırdım ama bozuntuya vermedim. "Akıl sağlığını kaybettiğini ileri süreceğim ve seni test edecekler. Dediğim kanıtlanınca da Isabella'yı bana verecekler, hem ben ona bir aile ortamı sunabilirim ve geçimini rahat sağlayabilirim. Sense bunların hiçbirini yapamazsın. Delinin tekisin." Ah, her zaman bir darbesi olurdu. Sözlerinin tatlılığına inanmayı kesmeliydim.
"Orospu çocuğu."
"Bugün ayın 13'ü, değil mi?"
Başımla onayladım.
"Yarın düğüne gidiyoruz, ondan sonraki birkaç gece yokum."
"Neden bana hesap veriyorsun?"
Yüzüne büyük bir gülümseme yayıldı.
"Belki nerede olacağımı sormak istersin diye."
"Merak etmiyorum. Umursamıyorum."
"Chanel ile balayına çıkıyoruz, karıcığım."
Umursamamalıydım, değil mi? Beni böylesine inciten bir adamı umursamamalıydım. Nefes almaya çalışmalıydım. Öyleyse kaburgamı zorlayan bu acı neydi? Boğazımdaki yumru, içimdeki bu acı neydi?
Chanel başkasıyla evlenmiyor muydu?
"O... Başkasıyla evlenmiyor mu?"
"Mantık evliliği demiştim."
"Bazen ne yapmaya çalıştığını düşünüyorum ve aklıma tek bir cevap geliyor, Zayn."
Merakla kaşlarını kaldırdığında dibine kadar girip işaret parmağımla göğsünden ittirdim.
"Sen delirmişsin. Söylesene, çocukluğunda bir şey mi yaşadın? Ne yapmaya çalı-" Cümlemi bitiremeden kolumdan sertçe tutup duvara ittirdi. Başımı çarpmıştım ve çarptığım yer zonkluyordu.
"Bir daha. Sakın. Çocukluğumdan. Bahsetme."
Çenemi sertçe sıkıp bıraktı ve bir sigara içip yattı.
Gerçekten Zayn'in bu hâle gelmesindeki sebep kendisi değil miydi? Çocukluğunda ne yaşamış olabilirdi? Yaser ve Trisha her zaman harika geçiniyorlardı.
Tabii... Her hikâyenin farklı bakış açıları olurdu ve her perdenin de arkası.
O an verdiğim bir kararla telefonumdan Bay Ricky'nin numarasını buldum ve balkona çıkıp Zayn'in beni duymayacağından emin olunca aradım. Yine birkaç çalışta açmıştı.
"Bay Ricky, ben Mia. Gecenin bu saatinde rahatsız ettiğim için üzgünüm."
"Sorun değil. Uyanıktım. Bir sorun mu var, Mia?"
"Ben dediklerinizi düşündüm. Yarından sonraya acil bir randevu alabilir miyim?"
"Korkarım yarından sonra oldukça doluyum. Seninle ancak perşembe günü görüşebilirim. Saat 08.00'de."
"Tamam, tamam, teşekkür ederim. İyi geceler."
"Seni teklifime düşünmeye iten şey ne oldu?"
"Bay Ricky, sanırım Zayn'in geçmişine derince inmem gerek ve bunu tek başıma yaparsam daha da çok delirecekmiş gibi hissediyorum."
"Çocukluktan gelen davranış bozuklukları... Pekâlâ, Mia. Perşembe günü görüşürüz."
İçeri gireceğim sırada Zayn'i yine kapı eşiğinde gördüm. Benim döndüğüme hazırlıksız yakalanmış olmalıydı ki aceleyle odaya geri dönüp kapıyı kapattı.
Konuşmayı dinlediğine emindim ama hiçbir şey söylememişti. Kimsenin beni kurtaramayacağını, buna izin vermeyeceğini bile tekrarlamamıştı...
Gerçekten, Zayn kurtarılmak istiyor olabilir miydi?
***
