Multimediada Güneş var. İyi okumalar :))
Nefret insanın gözünü büyüler. Bir insanı batırır nefret. Bazen olacakları düşünemeyiz sırf nefretimizden. Ama hep pişman oluruz düşünmeden yaptiklarimizdan. Kafamızı koyarız yastığa geçmişi düşünürüz keske yapmasaydim böyle diye. Ama bir çaresi yoktur işte.
"Senden nefret ediyorum" diye bagirmamla sag yanagimda bir aci hissettim. Yanagimdaki acidan cok kalbimdeki aci canimi yakiyordu. 18 yasindaydim ve bana bugune kadar hic el kaldirmamisti. Ondan nefret ediyordum. Annem oldugunden beri hic eskisi gibi olamamistik. Annemin olumunde beni sucluyordu. Ben nereden bilebilirdim ki? Neden ben bu kadar aci cekiyordum. Annemin olumu zaten yeterince sarsmisti beni bir de babamin ustume gelmesi, beni suclamasi... İntihar etmeye kalkmistim ama hicbiri ise yaramadi. "Defol git evimden!" diye bagirmasiyla dusuncelerimden siyrildim. Yuzune bile bakmadan hizlica yanindan gectim. Agladigimi fark etsin istemiyordum. Odama gidene kadar kendimi zorladim. Nihayet odama geldigimde saliverdim gozyaslarimi. Gozyaslari yanaklarimdan asagiya dogru suzulurken hickirmaya basladim. Beni evden kovmustu. Anne neden beni birakip gittin?
Hickiriklarim yerini ic cekmelere birakinca goz yaslarimi sildim ve dolabimin ustunden sirt cantami cikardim. Gerekli olabilecek her seyi icine koydum. Yanima bir kac tane de roman aldim. Yatagimin altinda sakladigim paralari yanima aldim. Fazla olmasa da beni bir kac gun idare ederdi. Hizli adimlarla evin cikisina yoneldim. Pislik herif evde yoktu.
Hava sicak oldugu icin altimda kot sort ustumde siyah duz bir tisort vardi. Koyu renkleri severdim. Beni anlatiyorlardi. Benim dunyamda zaten siyahtan ibaretti.
6 yasindayken annemi trafik kazasinda kaybetmistim. Babam bana 12 yildir nefret besliyordu.
Annemin olumu icin beni sucluyordu.
Sanirim en son 5 yasimdayken gulumsemistim. 12 Mart benim dogum gunum ayrica annemin olumu! Annem o gun benim dogum gunum diye beni okuldan erken alacakti. Annemle babam kendi sirketlerini kurmuslardi. Bu yuzden ne zaman isten cikacaklarini kendileri kararlastiriyorlardi. Babamla annem birbirlerini cok severlerdi gercekten asiktilar birbirlerine. Evlendiklerinde bile 1 gram azalmadi bu sevgi. Annem okuldan beni almak icin arabasina binmisti. Arabayi kendisi degil soforu kullaniyordu. Taniklarin anlattigina gore karsidan alkollu bir adam yolun zitti yonunde arabayi ustlerine dogru surmus, sofor de arabanin kontrolunu kaybetmisti. Sofor yasiyordu ama babam annemi oldurdugu icin adama iskence etti. Adam daha fazla kaldiramamis işkenceyi o da öldu. Annem ise olay yerinde can vermis. Annem oldukten sonra her sey benim icin de babam icin de cok zor olmustu.
1. sinifta okumayi ogrenememistim. İcime kapanmistim derslerse ve hatta teneffuslerde hic konusmazdim. Zaten kimse de benimle konusmaya calismazdi. Hatta herkes yanimdan kacardi. Ogretmenler beni zihinsel engelli saniyordu. Bana garip davraniyorlardi. Ozel okul oldugu icin de bir sey yapamiyorlardi. Oysa ki benim sadece sevgiye ihtiyacim vardi. Babamin da ayni sekilde sevgiye ihtiyaci vardi. Ben babama ihtiyaci olan sevgiyi vermeye hazirdim fakat babam beni istemiyordu. Annen oldukten sonra kendini ise verdi. Babamin sadece isi ve annemi sevdigini anlamistim.
Yorumlarınızı bekliyorum nasıl olmuş?
ŞİMDİ OKUDUĞUN
KİMSİN SEN
Teen Fiction- Sen canına mı susadın? Bu saate bu şortla ne yapıyorsun tek başına bu sokakta? + Sanane annem misin babam mısın? ..... + Kapıyı çalmayı bilmez misin sen? Ya giyiniyor olsaydım? - Ben kapı çalmam güzelim ayrıca giyiniyor olmanda beni ilgilendirmez.
