Η αυτοκαταστροφή μου .

Τα βράδια μου .

Τα βράδια μου δεν διέφεραν πολύ το ένα από το άλλο  .
Άλλοτε έπινα για να μην νιώθω , άλλοτε περνούσα ώρες κλαίγοντας .

Τόσα δάκρυα δεν είχα χάσει για κανέναν άλλον .
Κοιμόμουν με δάκρυα και κάποιες φορές ξυπνούσα με αυτά .

Δεν έβλεπα όνειρα πλέον .
Μόνο εφιάλτες , χειρότερους από αυτούς που ζούσα .

Ώρες σκεφτόμουν πως θα φύγεις .
Πώς πάλι θα σε χάσω .
“ Δεν μπορώ να σε ξανα χάσω , δεν γίνεται να σε ξανά χάσω . ” , έλεγα .

Όμως αυτό που με πονούσε περισσότερο είναι ότι εγώ σε είχα διώξει .

Δεν άντεχα τόσο πόνο τότε .
Ίσως γιατί δεν ένιωθα αυτό που νιώθω τώρα .
Δεν ήταν τόσο δυνατό ώστε να αγνοώ ότι πονάω τόσο πολύ .

Διότι ακόμα και τώρα , πονάω .
Η συμπεριφορά της ώρες ώρες με έκανε και με κάνει να πονάω .
Όμως σκέφτομαι και κάτι άλλο.. “ Ότι δεν σκοτώνει , σε δυναμώνει . ” .
Θα μπορούσε κάποιος να με πει μαζόχα , αλλά από την στιγμή που ερωτεύεσαι αυτό είσαι .

Ψάχνεις αφορμές να αντέξεις παραπάνω .
Πλέον όμως δεν χρειάζομαι να ψάξω καμιά αφορμή .
Σε θέλω δική μου .

Ο μόνος τρόπος για να κοιμηθώ ήταν να πάρω ένα μαξιλάρι αγκαλιά και να σκέφτομαι πως είσαι εσύ .
Να σκέφτομαι πως είχες έρθει επιτέλους .

Αλλά κάποιες φορές ούτε αυτό έφτανε..
Δεν μπορούσα να κοιμηθώ χωρίς να μου πεις τουλάχιστον ενα “ Καληνύχτα . ” .

Θυμάμαι εκείνα τα δύο βράδια..
Δεν είχαμε μιλήσει καθόλου , σε σκεφτόμουν όλη την μέρα και όλο το βράδυ .
Η απουσία σου ήταν τόσο έντονη .
Ένιωθα τόσο μόνος , τόσο αβοήθητος .
Ένιωθα...

- ΣΠ