Η αυτοκαταστροφή μου .

Όλα φάνταζαν σαν εναν εφιάλτη .

Οι περισσότεροι θα ξέρετε πως είναι να αγαπάς ένα άτομο και να μην παίρνεις καμιά ανταπόκριση .
Όπως και το να σου δίνουν ψεύτικες ελπίδες .

Αυτή η ιστορία όμως ήταν πιο περίεργη .
Η ανταπόκριση υπήρχε.. ανά διαστήματα .
Οι ελπίδες είτε ψεύτικες , είτε αληθινές υπήρχαν και αυτές .

Αυτό που δεν υπήρχε ήταν εκείνη , ουσιαστικά .
Ήταν περισσότερο σαν ένα αληθινό ψέμα .
Όλα είναι τόσο μπερδεμένα .
Τόσο θολά .

Την μια μέρα την είχα δικιά μου .
Την άλλη όχι .
“ Δεν είναι μπουρδέλο εδώ κοπέλια να μπαινοβγαίνεις ” σκεφτόμουν .
Τι κάνεις όμως όταν αγαπάς..
Αυτοκαταστρεφέσαι .
Δίνεις τον εαυτό σου σε εκείνο το άτομο .
Ελπίζεις πως θα τον προσέχει και εσύ θα κάνεις το ίδιο για εκείνον .
Ελπίζεις...

Όμως όταν δεν υπάρχει ανταπόκριση , με διάρκεια .
Καταλήγεις να πληγώνεσαι .
Έτσι έγινε .
Ίσως δεν νοιάστηκε ποτέ πραγματικά .
Ίσως δεν ήθελε να το κάνει .

Για να ξεφύγεις από τον εφιάλτη όμως , πρέπει πρώτα να ξυπνήσεις .
Όταν ξύπνησα όλα τελείωσαν , δεν ήμουν πια « φυλακισμένος » της .
Έφυγα .
Ναι , έφυγα από εκείνην , από την « φυλακή » που ο ίδιος επέλεξα να ζω .

Μετά από καιρό όμως επέστρεψα...

- ΣΠ