"I'm so sick of this fake love, fake love, fake love.
I'm so sorry but it's fake love, fake love, fake love."
Yoongi hızlı bir hareketle alarmı kapattıktan sonra sırtüstü yatmaya devam etti, saat 06.00.
Hayatında mutlu olmasını sağlayan tek şeyi akşama kadar bekleyecekti, birini dün kaybetmişti çünkü. Onun yüzünün bütünüyle aklında canlanması üzerine alt dudağını dişledi, "Neden?" derken.
Onunla çıkarken başka birini sevmişti.
Yastığı sinirle odanın diğer köşesine fırlatıp ayağa kalktı. Duşa girip suyu açmasıyla acısının daha da derinleştiğini hissetti, onun eşsiz vücuduna değerek akıp giden su damlalarına gözyaşları karışmıştı. Sert bir şekilde yutkundu, âdemelması hızla yukarı aşağı hareket etti, şu an tek başınaydı. Koskocaman Evren'de tek başınaydı, gözyaşlarının intihar etmesine izin verebilirdi ama bunu işteyken yapamazdı, ona bağıran bir müşterinin önünde aniden ağlamaya başlarsa olacakları düşünemiyordu. Duştan çıkıp ağzına birkaç lokma attıktan sonra evden çıktı ve koşmaya başladı; giriş kapısından girer girmez üstüne hafifçe yapışmış olan tişörtü çekiştirerek önlüğünü taktı ve mutfağın sonuna ilerledi, daha hiçbir müşteri olmadığı için yemeklere şu an başlamalarına gerek yoktu, kenardaki sandalyelerden birine oturarak iş arkadaşlarına baktı. Herkes aşırı yoğunluktan dolayı fazlasıyla yorulmuştu ve kimi uyuyordu kimi de telefonuyla ilgileniyordu, o da cebindeki telefonunu çıkararak en sevdiği oyuna giriş yaptı, sonuçta artık yapacak hiçbir şeyi yoktu. Oyunda aşağı yukarı hareket edip herkesi geçerken duraksadı.
"Yoongi!" Bu sevimli ses kız arkadaşından başkasına ait olamazdı. "Seni ziyarete geldim!" Yoongi son yemeği de hazırlarken duyduğu ses yüzünden tüm yorgunluğunun vücudundan akıp gittiğini hissetmişti, içine düşen ateşle gülümsedi, aşkın ateşiyle. Garson servisi alır almaz dönüp sevgilisine sarıldı; o an, Evren sadece onlar için var gibi hissetmişti, Güneş sadece onlar için veriyordu ısı ve ışığını Dünya'ya, yıldızlar ve Ay geceleri yalnızca onlar için parlıyordu. Yeryüzünde bulunan her güzellik onlar içindi ve daima öyle kalacaktı.
Kafasını kaldırıp mutfağın diğer tarafına baktı; yaklaşık bir ay önce, birkaç metre ileride yaşamıştı bunu. Gözlerini hızla kapatıp açtığında ekranda gördüğü yazıyla yeniden durdu, yenilmişti, aynı kişi tarafından.
dboysuga: AMACIN NE SENİN?
dboysuga: DELİRTMEYE Mİ ÇALIŞIYORSUN BENİ?
jjgguk: Aa, yine mi sen?
jjgguk: Yenilmeyi bu kadar çok sevdiğini bilmiyordum.
dboysuga: BİLEREK YAPTIĞINA YEMİN EDEBİLİRİM.
jjgguk: Her seferinde seni bulmaya mı çalışıyorum sence?
jjgguk: Ama bu kadar çok istiyorsan
jjgguk: Her zaman bulunabilirim elbette. ;)
dboysuga: GEBER.
Duyduğu zil sesiyle telefonu cebine sokarak diğer herkes gibi ayaklandı, müşteriler giriş yapmaya başlamışlardı.
