Üç hafta önce
"YOONGI, SANA NE DEMİŞTİM BEN?"
Ve Hoseok'un bağırışı evin içinde yankılandığında bile Yoongi ona bakmaya devam ediyordu.
"FİKRİMİ KABUL ETSEYDİN" elindeki kola tenekesini her seferinde biraz daha sıkıyordu, "EN AZINDAN BUNU ENGELLERDİK!"
Yoongi ağzını açıp tek kelime etmiyordu, edemiyor da olabilirdi; sonuçta o haklıydı. Çok düşünmüştü ama bunun işe yaramayacağını fark ettiğinde vazgeçmişti, şu an anlatması gerekiyordu fakat
"Tamam, eşyalarını toplayıp benim evime geliyorsun."
Hoseok sakinleşememişti. Onun gözünde Jeongguk bir canavardı ve sevgili arkadaşı Yoongi'ye zarar verecekti; onun altından daha parlak olan kalbini kendi içindeki karanlıkla kaplayacak, acının çevrelemiş olduğu gözbebeklerini koyulaştıracak, kalan son mutluluğunun kırıntılarını da yalayıp yutacaktı. Jeon Jeongguk, onun ölümünü zevkle izleyecek olan bir yaratıktı.
"Hoseok, evet, onun sinirlerimi bozduğu doğru fakat evimin adresini bulmasının benim için kötü bir şekilde sonuçlanacağını sanmıyorum." Onun aksine rahat bir şekilde, elindeki kurabiyenin tamamını ağzına sokmadan önce cevaplamıştı.
"Ne dediğinin farkında mısın? Ya bir seri katilse? Ya seni kaçırıp, defalarca bıçaklayıp, kafanı keserek kanında banyo yapacak olan bir psikopatsa?" Kola yakında fışkırabilirdi.
"Bu çok iğrenç," Yoongi elini havada iki yana sallarken cevaplamıştı, nereden aklına geliyordu bunlar? "Onu biraz daha sıkarsan halıyı temizlemek zorunda kalan sen olacaksın."
"Çok rahatsın Yoongi, neden her şeyin olumlu olacağını düşünüyorsun?" Kola fışkırmıştı bile.
Yoongi ayağa kalkıp kenardan bir bez aldı ve Hoseok'a fırlattı; "Eğer senin dediklerini yaparsa" masanın üstündeki boş tabağı eline alıp tezgâha yöneldi, "En fazla ölürüm." demesiyle kafasının arkasında bir acı hissetti. Tenekeyi ona atan Hoseok yeri temizlemekle meşguldü, umursamadan birkaç kurabiye daha aldı.
