Hayatta bazen çok büyük sözler veririz kendimize. Hedefler koyar buna göre yaşamaya çalışırız .
En üzücü yanı ise bu doğruların hiç birini başaramamış olmak ...
Ben ki asla aldatmam ! Asla yalan söylemem ! Asla kendimi ezdirmem ! Başarılı olacağım .
Ne mi oldu ? Koca bir yalan .
Kimseyi suçlamıyorum aslında ama geriye dönüp baktığımda her şey çok önce başladı. Ben istemeden yalan söyledim , istemeden maskeler taktım , istemeden kötü bir insan oldum. Belki de aslında öyle biriydim de sadece maskelerimi takmam için ortam gerekiyordu ...
Henüz 6 yaşımda iken öğrendim ağlayarak bir şey elde edemeyeceğimi. 30 yaşına gelip bunu bilemeyen insanlar varken dünyada ...
Annemden de babamdan da kardeşlerimden de uzakta bir çocukluk oldu . Her gece ağlayarak uyumalarım bana ne kadar daha ağlarsam ağlayayım asla yanımda annem ve babamın olmayacağını öğretti . Ama gözlerim inanmak istemedi .
Çocuk iken çok ağlayanlar bilir , kötü anılar hiç bir zaman unutulmaz . Ben de çok ağladım . Anneannem ağladığımı görüp bana kızmasın diye pike , yorganı kafama örtmeyi , hıçkırmamayı ilmek ilmek öğrendim...
Eşofman takımım yanımda yok diye kenarda bekletildiğim 1 saatlik beden dersinden çıkıp evime geldim. Her zamanki gibi tüm mahalle sokaktaydı . Okuldan dönen çocuklar sokakta oyun oynuyor ev hanımları kaldırımda fasulyesini ayıklıyordu. Üstümü değiştirip ödevimi yaptıktan sonra bende çıktım mahalleye . Hayatındaki tecrübeleri yüzlerindeki kırışıklıktan belli olan komşularımız anneannemle benim geleceğimi konuşmaya başlamıştı bile.
- Babası görmeye gelmedi. Ayakkabı alacaktı hani. 1 ay oldu görmeye geleceğim diyeli.
- Hayırsız bacım bilmiyor Musun ? Kıza ümit verip sonra bekletiyor. Hastanede iken de böyle yapmıştı . 3 yaşından beri hala Bebek bekliyor . Söz verip tutmayanlardan bu da.
Heyy ben burdayım. Henüz yaşım çok küçük . Hastane köşelerinde terk edilecek kadar değersiz olduğumu bu yaşta kafama vurmasanız olmaz mı ? Demek geliyor içimden ama diyemiyorsun . Duymamış gibi yaptım bende . Oyun oynadım , eve geldim ve ağladım.
Ağladım , ağladım . Ağlamayı o kadar abarttım ki hıçkırıklarım duyulmasın diye bahçeye çıktım. Kaç saat mermerde oturdum kaç saat ağladım bilmiyorum. Sonra hayaller kurdum . Bulutlardan ev yaptım kendime . Her gün güzel yemekler pişen bir sofra gülücük saçan insanlar koydum masaya ... Güneş'in yaydığı ışık yüzüme vurduğunda yatağıma geçtim. Sonrasını hayal meyal hatırlıyorum. Kavga eden insanlar . Güzel sofralar . Tanımadığım yüzler . Uyku ..
Gözlerimi açabildiğimde anneannem yanımdaydı. 2 gündür yatıyormuşum . Havale geçirmişim. Bu rahatsızlıktan sonra İstanbul'a dönüş kararım alındı.
Yaşasın!!! Annemin ablamın yanına dönecektim . İçimde Kocaman sevinç , yüzümde gülücükler . Farkına varmadığım ama yıllar sonra karşıma çıkacak olan özgüvensizlik , korku , sinir , ve hayal kırıklıklarımı da toplamışım valizime ...
