İstanbul için yola çıkmıştım. Aklımda bir sürü düşünceler geziyordu. Anneme hiç yaşamadığım evime gidecektim.Annem kim bilir ne kadar özlemiştir beni. Bir birinden güzel yemekler yapıp kocaman gülümsemesi ile karşılayacak beni. En azından ben bu düşünceler ile 10 saatlik süren bir yolculuğun sonunda İstanbul'a varmıştım. Ablam karşılayacaktı beni.
Araban terminale yanaştı. Tüm yol hayal ettiğim şekilde kocaman gülümsemesi ve sevgisi ile ablam karşıladı beni. Evime götürüyordu. Bundan sonraki yaşayacağım yere.
Bir kaç saatlik yolun arkasından evime varmıştım. Ablam beni kapıda bırakıp okula gitti. Annem kapıda beni karşılayıp kocaman sarıldı , güzel ve özen ile hazırlanmış olan kahvaltı masasına oturduk. Tabi bu kısım hayalimde...
Yatıyor. umarsızca. Ortada ne bir kahvaltı masası ne kapıda karşılayan bir anne. Eşyalarımı bir odaya koydum. Biraz uzandım. Bir kaç saat sonra bir elin dürtmesi ile uyandım. Annemdi.
Yanlı anlamayın . beni görünce bana sarılmadı , ya da sevgi sözcükleri sıralamadı. Kalk bana bu bu şekilde kahve yap dedi. yaptım verdim. benimle hiç konuşmadı. bana hiç sarılmadı. Evi gezdirmedi. Komşunun çocuğu gelse daha sıcak ve samimi davranırdı. Tüm anneler mi böyle yoksa benimkisi mi model anlamış değilim. İnsan senelerdir görmediği çocuğu gelecek ve onu sıcak bir gülümsemeden mahrum bırakacak..
İlk hayal kırıklığıma merhaba ....
