From Lie to Love - A Daniel Seavey fanfiction

▪1▪

'Fijn weekend' zeg ik tegen de laatste klant van de dag. En eigenlijk ook tegen de laatste klant van mijn werk hier.

Vandaag was het mijn laatste dag in de supermarkt achter de kassa.

De afgelopen jaren heb ik ontzettend veel gewerkt om zo veel mogelijk geld op mijn rekening te krijgen.

Mijn droom is van kleins af aan al geweest om naar Amerika te gaan.

Gewoon alles aan Amerika trekt mij aan. De cultuur, de natuur, de mensen, eigenlijk gewoon alles.

Mijn besluit is ook altijd geweest om alleen te gaan. Ik wil graag nieuwe mensen leren kennen. Hier in Nederland heb ik continu het gevoel dat mensen mij beoordelen op hoe ik eruit zie en op wat ik doe.

Ik wil gewoon graag honderd procent mezelf kunnen zijn en ik heb het idee dat dat in Amerika kan gaan lukken.

Ik heb het nu toch over honderd procent mezelf willen zijn, dus ik kan maar net zo goed me even voorstellen.

Ik ben Jenna, achttien jaar en ik heb zojuist mijn VWO diploma gehaald. Ik woon nog thuis in een klein dorpje vlakbij Utrecht.

Verder heb ik een oudere broer, Matthijs, maar met hem heb ik jammer genoeg niet zo'n sterke band.

Op de een of andere manier begrijpen wij elkaar niet zo goed. Mijn moeder zegt altijd dat wij qua karakter op elkaar lijken waardoor we met elkaar botsen. We kunnen allebei af en toe best wel koppig en eigenwijs zijn.

Ook word ik vaak door hem uit de tent gelokt en ik ben zo'n persoon die er dan vol tegenin gaat. Eigenlijk moet ik dat niet doen, want Matthijs vindt dat alleen maar leuk.

Ik heb ook nog een oudere zus, Lynn. Het klinkt misschien heel stom, maar zij voelt voor mij als een beste vriendin.

Ik heb wel een paar goede vriendinnen, maar tegen hen kan ik nooit alles vertellen in tegenstelling tot Lynn.

Er zijn veel mensen die mij gewoon niet goed begrijpen. Die denken al snel dat ik saai ben, terwijl ze dan niet eens de moeite hebben genomen om mij echt te leren kennen.

Mijn vriendinnen gedragen zich bijvoorbeeld ook heel anders op feestjes. Zij zijn vaak erg dronken en gaan van de ene na de andere jongen. Ik ben juist iemand die mij grenzen kent en niet met de eerste de beste jongen zoent.

Maar dat is nu allemaal niet belangrijk, want ik ga gewoon naar Amerika.

Ik ruim mijn kassalade voor de laatste keer op en samen met mijn collega's maken we het nog rondom de kassa's schoon.

Vanuit mijn ooghoek zie ik mijn baas die op me af komt lopen.

'Jenna, ik wil je heel erg bedanken voor je hulp in de winkel. Je bent een erg goede werknemer geweest en een fijne collega om mee te werken. Wij wensen je allemaal veel plezier in Amerika en we gaan je missen' zegt mijn baas terwijl hij mij de hand schudt.

'Dankuwel. Ik vond het heel erg fijn om hier te werken en ik ga jullie ook allemaal heel erg missen. Maar ik kom nog wel een keertje langs' zeg ik glimlachend.

Mijn baas overhandigt mij een envelop en ik bedank hem nogmaals.

Ik wil er verder niet te dramatisch over doen, maar dit is toch de plek geweest waar ik bijna drie jaar heb gewerkt.

In deze lokale supermarkt heb ik veel nieuwe mensen ontmoet en ook mezelf als het ware kunnen ontwikkelen. Ik ben een stuk minder onzeker geworden om bijvoorbeeld in het openbaar te praten.

Ik geef mijn collega's, waarmee ik best een sterke band heb opgebouwd, een knuffel.

Ook lever ik nog de laatste dingen in, zoals mijn uniform, mijn tag en de rest van de spullen die ik hier mocht gebruiken.

Dan is het tijd om te gaan, en een gevoel van zowel euforie als verdriet overkomt mij.

Ik heb nu echt al het geld bij elkaar gespaard om een reis naar Amerika te maken, maar ik kom hier voorlopig ook niet meer terug.

Terwijl ik door de deur naar buiten loop, voel ik een gevoel van vrijheid door me heen stromen.

Ik heb geen verplichtingen meer, hoef niks meer te doen wat anderen tegen me zeggen. Ik kan nu gewoon helemaal mijn eigen weg in gaan en zelf de beslissingen nemen.

- Een paar weken later -

Inmiddels is alles geregeld. Mijn eerste bestemming is Portland in de staat Oregon en daar heb ik ook alvast een hotel geboekt.

Ik heb voor de hele reis nog niet alles geboekt, omdat ik in Amerika wil kijken waar ik nou precies overal naar toe wil.

En al zou het in een bepaalde stad heel erg leuk zijn, dan kan ik daar ook wat langer blijven zonder dat ik direct door moet reizen naar de volgende bestemming.

Portland is een grote stad, dus dat zal wel even wennen zijn vergeleken met het kleine dorpje waar ik nu in woon, maar volgens mij is alles in Amerika een stuk groter.

Ik neem een grote koffer mee en nog een wat kleinere koffer die door mag gaan als handbagage.

Volgens mij heb ik wel tien keer gecheckt of ik alles bij me heb en ook mijn moeder heeft nog gekeken of ik iets mis.

Voor zo'n reis heb je meer nodig dan je denkt. Ten eerste moest ik een visum regelen en ik heb een paspoort moeten aanvragen, want met alleen een ID-kaart kom je Amerika niet binnen.

Ik heb ook heel veel verschillende kleding meegenomen omdat de temperaturen door heel Amerika kunnen verschillen.

En er is eigenlijk nog veel meer wat ik heb meegenomen, maar dat ga ik niet allemaal benoemen.

Mijn vliegtuig vertrekt over vier uur. Die reis duurt dan ongeveer tien uur naar Seattle waar ik een tussenstop heb. Daarna is het ongeveer nog een kleine twee uur totdat ik ben geland in Portland.

Ik ben zo excited dat ik vandaag gewoon naar Amerika ga, maar ook een tikkeltje nerveus.

Dit is de eerste keer dat ik voor zo'n lange tijd en ook zo ver weg mijn familie hier in Nederland ga verlaten. Maar ik heb er gelukkig geen slecht gevoel over, alles komt vast wel goed.

Mijn ouders brengen me samen naar Schiphol en zwaaien me daar dan ook uit.

Van mijn broer en zus neem ik hier thuis al afscheid.

Allereerst geef ik mijn broer een knuffel. 'Niet te veel gekke dingen doen hé' zegt hij.

'Ik zal het proberen' lach ik.

'Nee, maar even serieus. Pas goed op jezelf en we houden contact' zegt mijn broer.

Dat is eigenlijk best wel schattig wat hij zegt. Normaal gesproken doen we nooit zo aardig tegen elkaar, maar ik denk dat dit een uitzondering is.

'Natuurlijk houden we contact. En jij trouwens ook rustig aan'.

Vervolgens loop ik naar Lynn toe. Afscheid van haar nemen is nog een stuk moeilijker, maar ik weet dat ik gelukkig nog gewoon contact kan houden.

Hoe moet dat ooit zijn geweest als je geen telefoons had? Nou ja, dat maakt voor nu niks uit.

'Ik ga je missen Lynn' zeg ik terwijl er een paar tranen over mijn wangen stromen.

'Ik jou ook Jen, maar je hebt dit verdient. Je moet nu niet gaan huilen omdat je mij voor een tijdje niet ziet. Je hebt hier zo hard voor gewerkt en zo lang over gedroomd, en nu is het eindelijk je kans. Ik ben zo trots op je en geniet er heel veel van zusje'.

'Dat is zo lief. Dankjewel Lynn' zeg ik terwijl ik nog even kort met haar knuffel.

'Je kan me altijd bellen. Zelfs als het hier midden in de nacht is, maar dan moet je wel een beetje een goede reden hebben hoor' zegt ze nog lachend erachteraan.

'Ik zal er rekening mee houden' grinnik ik.

'Jenna ben je er klaar voor meis?' vraagt mijn moeder die al aan komt lopen met haar jas aan en de autosleutels in haar hand.

'Ja helemaal!' roep ik enthousiast.

Portland, here I come ...