From Lie to Love - A Daniel Seavey fanfiction

▪4▪

James: Ik sta klaar voor je hotel Jen 😘

Ik kijk op mijn horloge. 5 voor 11. Hij is mooi op tijd.

Sorry, maar mensen die altijd te laat komen werken echt op mijn zenuwen. Op sommige momenten kan ik dan ook best wel een ongeduldig persoon zijn.

Maar goed, het is tijd om te gaan. Ik bekijk mijn outfit voor de laatste keer nog in de spiegel en bedenk dan dat ik het hiermee maar moet doen.

Jenna: On my way 🤗

Nadat ik het appje heb verzonden, sluit ik de hoteldeur achter me en neem ik de lift naar de begane grond.

Wanneer ik het hotel uit loop zie ik James al staan.

Hij draagt een zwarte broek met een gekleurde blouse met korte mouwen.
Verder heeft hij nog een bijpassende pet op, van een of andere band waarvan ik nog nooit gehoord heb.

Ik moet zeggen, hij ziet er goed uit. Erg goed zelfs.

Er verschijnt een glimlach op zijn gezicht wanneer ik naar buiten kom lopen en hij komt naar me toe. Zijn ogen glijden over mijn lichaam heen.

'Je ziet er prachtig uit'.

Ik begin te blozen van zijn compliment. Dit heeft een jongen nog nooit tegen mij gezegd.

'Dankjewel. Jij ziet er ook goed uit' complimenteer ik hem.

'Dankje Jen. Ben je klaar om te gaan?'

'Absoluut. Waar gaan we naar toe?' vraag ik onschuldig. Stiekem weet ik dat hij het waarschijnlijk toch nog niet gaat zeggen.

'Dat blijft nog een verrassing, maar ik hoop dat je het leuk gaat vinden' grinnikt James.

'Ah ik wist het' grinnik ik. 'Maar stiekem hou ik wel van verrassingen'.

In de tussentijd kijk ik hem aan in zijn blauwe ogen. Mijn ouders hebben me altijd geleerd dat het onbeleefd is om iemand niet in zijn ogen aan te kijken, als je tegen hem praat.

In de ogen van James kijken is zeker geen straf. Ze zijn zo ontzettend blauw.

'Ben je uitgekeken?' grinnikt James.

'Huh, wat?' Oh shit, ik droomde weer helemaal weg waardoor ik hem aan zat te staren. Wat zou hij nu wel niet van me denken? Ik weet mezelf niet zo goed een houding te geven.

'Laten we maar gaan' voeg ik er snel aan toe, voordat het nog ongemakkelijker wordt.

'Is goed' lacht hij nog steeds.

'Niet te vol van je zelf raken hé' lach ik nu maar met hem mee terwijl ik hem plagend een klein duwtje geef. Ik moet er maar ook niet te moeilijk over doen.

'Ik zal mijn best doen, maar ik neem je nu eerst mee naar het dichtsbijzijnde tramstation. Vanuit de tram kun je al heel veel van Portland zien en die brengt ons ook in de buurt van de bestemming'. Ondertussen doet James zijn zonnebril op.

'Oke, klinkt goed' glimlach ik.

In de tussentijd dat we naar het tramstation lopen, praten we over van alles.

Zo kom ik erachter dat hij twee oudere broers heeft, Tyler en Christian en een jonger zusje, Anna. Verder vertelt hij over zijn sterke band met zijn ouders.

Zijn hele gezicht klaart op als hij over zijn familie praat, wat ik erg aandoenlijk vind.

Ik ben blij voor hem dat hij zo goed met zijn familie op weg kan en ze ook kan vertrouwen. Mezelf kan ik daar wel in herkennen.

Op mijn beurt, vertel ik over mijn familie en dan zijn we al snel bij het tramstation.

'Ik heb de kaartjes al geregeld' zegt James.

'Dat is mooi. Hoeveel krijg je van me?' Ik hou er nooit zo van om op iemand anders zijn zak te lopen.

'Niks. Ik neem jou mee, dus ik betaal. Geen verdere discussie mogelijk'.

'Oke dan' geef ik dan toch maar toe. 'Maar je gaat niet de hele tijd alles betalen hoor'.

'Dat zien we dan wel weer' grinnikt James. 'Maar de tram staat er al, dus laten we maar snel instappen voordat we alsnog te laat zijn'.

'Dat lijkt me een goed plan'.

Gelukkig zijn er twee stoelen naast elkaar nog vrij. Het zou wel heel ongezellig zijn om bijvoorbeeld iets van vier meter van elkaar vandaan te zitten.

'Wil je bij het raam zitten, zodat je alvast wat van Portland ziet?'

'Ja dankjewel, heel graag. Kan ik gelijk wat foto's vastleggen' glimlach ik.

'Hoe lang blijf je eigenlijk in Portland' vraagt James geïnteresseerd nadat we hebben plaatsgenomen op de stoelen.

'Ehh, weet ik nog niet. Ik ben wel van plan om naar verschillende plekken te reizen maar ik kijk op dat moment hoelang ik er wil zijn. Als ik op een gegeven moment het meeste wel gezien heb, dan reis ik weer verder' leg ik uit.

'Echt gaaf dat je dat doet. Maar blijf je nog wel even in Portland?' Hoopvol kijkt hij me aan.

'Natuurlijk. Ik ben pas net aangekomen en ik wil graag nog dingen zien. Dus je bent nog niet van me af'.

'Wat is dat slecht nieuws'. James geeft me een knipoog en ik word een beetje rood.

Zoals het er nu uitziet, wil ik ook echt nog niet verder reizen. Ik wil heel graag James beter leren kennen, en wie weet wat er verder daar van gaat komen. Misschien wel helemaal niks, maar daar ga ik nu niet over nadenken.

'Waar denk je aan?'

'Oh gewoon dat ik het nog niet echt kan beseffen dat ik in Amerika ben. Ik heb hier echt zo lang over gedroomd en hard voor gewerkt en het is nu werkelijkheid' zeg ik.

Ik ga maar niet zeggen dat mijn gedachten bij hem waren.

'Je hebt het verdient. Hopelijk wordt het een onvergetelijke reis voor je'. James kijkt me lief aan.

'Laten we daar nu maar mee beginnen dan'. Ik kan gewoon niet stoppen met glimlachen naar hem.

Bij James voel ik me gewoon mezelf en dat maakt me ook gewoon vrolijk.

'En dat gaat nu beginnen, want we moeten hier uitstappen'.

Enthousiast spring ik op. 'Ik ben zo benieuwd wat we gaan doen'.

'Je weet het bijna' grinnikt James.

Wanneer we een beetje bij de tram vandaan zijn, valt er een bepaald uithangbord me op. Oregon Zoo.

Zullen we daar naar toe gaan? Het lijkt me wel heel erg leuk. Ik ben van kinds af aan al dol geweest op dieren.

'Gaan we toevallig naar Oregon Zoo'. Ondertussen wijs ik naar het uithangbord.

'Ik was al bang dat je het door zou gaan hebben. Dat bord is nou niet echt bepaald klein' grinnikend kijkt James me aan.

'Niet bepaald nee' lach ik.

'Maar hopelijk vind je het een beetje leuk. Ik hoop dat ik niet direct je eerste dag verpest heb'. Plotseling kijkt hij me een beetje nerveus aan.

'Ik hou van dieren, dus wees niet bang. Thuis had ik de dierentuin ook al op internet gezien en toen was ik wel al geïnteresseerd. En een dierentuin is trouwens leuker om te bezoeken met zijn tweeën dan helemaal alleen'.

'Daar ben ik het helemaal mee eens' glimlacht James.