From Lie to Love - A Daniel Seavey fanfiction

▪2▪

Ik ben eindelijk op mijn bestemming aangekomen. Het heeft even geduurd, maar dan ben ik ook op een geweldige plek.

Het afscheid van mijn ouders was best wel zwaar, maar aan de andere kant weet ik dat ik ze altijd kan bellen als er iets is. En ik kan ook altijd nog het vliegtuig terugpakken, maar daar wil ik nu helemaal niet aan denken.

Ik had een korte tussenstop in Seattle, maar toen heb ik ondertussen even uitgebreid avondgegeten. Ik eet liever op het vliegveld, dan in het vliegtuig zelf. Dus wat dat betreft, kwam dat wel goed uit.

Op dit moment sta ik bij de bagageband te wachten op mijn koffer. De koffer is felroze, lekker opvallend dus.

Als één van de eerste komt mijn koffer al over de bagageband rollen en kan ik hem er direct vanaf pakken.

Met twee koffers lopen blijkt moeilijker dan gedacht. De kleine koffer kan ik nou niet echt makkelijk op mijn grote koffer zetten. Echt stom, dat ik hier niet aan gedacht heb. Maar ik moet het er nou eenmaal maar mee doen.

Na wat onhandige acties van mij, ben ik uiteindelijk toch heelhuids met mijn beide koffers aangekomen bij een taxi.

De taxichauffeur is gelukkig zo vriendelijk om mij verder te helpen.

'Goede reis gehad?' vraagt hij.

'Absoluut. Wel een lange reis, maar dat heb ik er zeker voor over'.

'Ik kun je zeker garanderen dat het je geld waard is. Voor mij is Portland de mooiste stad van de wereld' zegt de taxichauffeur.

Ik glimlach. Ik vind het leuk hoe enthousiast hij is over de stad waar hij werkt.

Ondertussen ben ik al in de auto gestapt en heb ik het adres van het hotel doorgegeven waar ik verblijf.

De rit duurt maar ongeveer een kwartiertje. In de tussentijd maak ik met de chauffeur een praatje over wat er allemaal hier te doen is.

Hoe meer ik te weten kom, hoe enthousiaster ik word.

'Zo we zijn er' zegt Ben. Tijdens het rijden ben ik ook wat meer over hem te weten gekomen, waaronder dus ook zijn naam.

'Je moet nog een klein stukje lopen, omdat ik niet verder met de auto kan komen'.

'Dat is geen probleem' zeg ik.

'En oh ja, als je weer vervoer nodig hebt dan kun je me altijd bereiken met dit nummer'. Ben geeft me zijn visitekaartje waar ik zijn telefoonnummer op zie staan.

'Dankjewel. Daar ga ik zeker gebruik van maken' glimlach ik.

Ben helpt me nog even om de koffers uit de kofferbak te halen en dan ben ik bijna op mijn bestemming.

Het is ongeveer nog honderd meter lopen totdat ik bij het hotel ben.

Helaas kon Ben me niet recht voor de deur afzetten want nu moet ik nog een stuk met mijn twee koffers afleggen.

Het gebeurt allemaal heel snel zonder dat ik het maar goed kan beseffen.

Maar wat ik wel weet is dat ik niet meer op twee benen sta, maar dat ik op straat lig met mijn twee koffers.

Door mijn onhandigheid ben ik volgens mij tegen een jongen op geknald die vrij hard kwam aan rennen.

En op dit moment ligt hij bovenop mij. Met hele mooie blauwe ogen moet ik toegeven.

Hij heeft een zwarte hoodie aan en een capuchon over zijn hoofd.

Wat een manier om de mensen hier te ontmoeten Jenna, typisch jij.