Ağladığımda tek başımaydım. Çaresizken tek başımaydım. Sanki ölmüş gibiydim, ayakta duramıyordum ve yine tek başımaydım. Yağmurlarda tek başıma ıslandım, soğuklarda kendi kendime sarıldım. Çok düştüm yaralandım ama hiç acı hissetmedim ve umursamadım her seferinde kalkmayı da başardım. Göz yaşlarımı hep sakladım ağlarken bile gülerek bastırdım. Yeri geldi insanlardan utandım, çekindim ağlamamaya çalıştım her seferinde görmesinler diye. Ben herşeyi tek başıma yaptım ve inanın bana mutlu olmak için kimseye ihtiyaç duymak istemedim. Sevmek güzel birşey sandım, sayenizde bundan da usandım, hissizleştim. Sizin beni üzdüğünüzü düşündüğünüz zamanlarda, ben gülerek cevap verdim ve nasılsın dediğinizde her seferinde yalandan iyiyim dedim kendimi kandırdım aslında kötüydüm. Ben kimseye kendimi tanıtmadım, kendimi hiçbir yere ait falan da hissetmedim. Hep arkamdan konuşuldu, ne dediklerine hiç bakma gereğide bulmadım. Şayet ben, hayatımın her sahnesinde güçlü kızı oynadım, ve kimseyi benim gücümü azaltacak kadar güçlü görmüyorum.
