Geceyi gündüzden daha çok seviyorum. Beni kendine çeken birşey var sanki geceye hapsoluyorum. Karanlık,sessiz, ıssız geceye...
Ne zaman ağlasam göz yaşlarımı karanlık o geceye akıtıyorum kimsenin olmadığı siyah geceye gökyüzüne bakıp ağlıyorum öyle bir rahatlıyorum ki sanki gökyüzü derdimi anlıyor gibi ben hep derdimi gecelere sakladım. Gece olunca içimi döktüm bazende dertlerimi içime attım. Kime anlatsan anlamaz ki derdini bi nebze bile rahatlarsın ama içinde bir boşluk oluşur. Ağlarsın o gecede sakinleşmek için müzik dinlersin,gökyüzündeki yıldızları izlersin. Ben derdimi hep geceye anlattım çünkü yanımda kimse olmadı keşke yanımda biri olsaydı onun omzuna yaslanıp ağlasaydım sonrada sıkı sıkı sarılabilseydim. Huzur dolsaydı içim ama yok işte sürekli yanımda olan, derdime derman olan, seven yok, sahiplenen yok, mutlu eden yok. Hep canım yandı ve yanmaya devam edecek...🖤
"Geceye hapsoluşlar hiç bitmeyecek."
