SENDROM

1. Bölüm

Geleceğe yönelik hayaller kuran insanlar, anın tadını çıkaramazlar.
-
İnsanlar bencildir. Dışarıdan melek gibi görünen, içine girdikçe şeytanlaşan varlıklar...

Yüzüstü bırakıp giderler her seferinde. Üstelik birisi bıraktı mı gerisi çorap söküğü gibi devam eder.

"Seni isteyerek mi bıraktı yani?"

Psikoloğumun bu sorusuna boş bakışlar attım.

"Beni kendine alıştırdı. Sonra intihar etti. Sizce istemeyerek olması mümkün mü?"

Defterine bir şeyler not alırken bana döndü.

"17 yıldır ona alışamamış mıydın?"

Gülerek gözlerimi devirdim.

"17 yıldır onu günde sadece 1 saat görüyordum. Son 1 yılda ne olduysa anlamadım ama benimle ilgilenmeye başladı. Yemek yaptı mesela. Normalde olsa para bırakır çıkardı. Sonra, bana ilişkilerimi sordu. Erkek arkadaşım var mı, sınıftakiler ile aran nasıl?... 17 yıldır merak etmediği şeyleri son 1 yılda merak etti. Garip."

Gerçekten garipti. Tuhaf olan beni hiç merak etmemesi değildi. Beni son 1 yılda merak etmesiydi.

Psikoloğum gözlerini gözlerime dikti. Uzun uzun baktıktan sonra konuşmaya başladı.

"Gözlerindeki şey ne biliyor musun Asel?"

Anlamamış gibi baktım.

"Gözlerindeki şey özlem. Gözlerin kırgın, sinirli ya da pişman bakmıyor. Özlemiş bakıyor. Annen öldüğünden beri buraya geliyorsun, bana bir şeyler anlatıyorsun. Tam 4 aydır. Bu süre içerisinde, son 1 yılda onu ne kadar sevdiğini ve onunla eğlendiğini anlattın bana. Ama hiç özledim demedin. Gözlerin "özledim" diye haykırıyor oysa. Her şeyi içine atıyorsun. Sen 17 yılını içine atmışsın Asel. Ona 17 yıl boyunca özledim dememişsin. Onu çağırmamışsın. Kendi gelmiş, özlemini gidermiş. Ve sonra gitmiş. İçinde fırtınalar koparken sessiz kalma Asel. Dök içini, rahatla. Sorgulama. Bu sana zarar verir. Sadece biraz kendini düşün. Bu sana iyi gelecektir."

Haklıydı. Onu özlemiştim. Ama bu saatten sonra özlemek ne işe yarardı ki? Çok geç kalmışım özlemek için.

Başımı eğdim. Gözlerimden süzülen yaşları umursamazca konuştum.

"Onu özledim." 

17 yılımı değil, son 1 senemi özlemiştim. Benim gerçekten bir annemin olduğu o 1 seneyi özlemiştim.

Şimdi onu özlediğimi söyleyeceğim bir annem bile yoktu.

***

Psikiyatristten çıkıp bir taksiye bindim. Gözlerim kızarmış, son 4 ayın çöküntüsü yüzüme vurmuştu adeta.

Telefonumun titreyişi ile irkildim.

Babam arıyor.

Yazısını gördükten sonra, onu son zamanlarda fazla yalnız bıraktığım aklıma geldi.

Hızla telefonu açtım.

"Alo, Asel."

"Baba?"