Feelings | vmin

Gizlediklerim (3)

Her zaman olduğu gibi bugün de Eve gitmek istemiyordum. Ben Jimin ile kalmak, hep onunla gülmek istiyordum. Konuşmamızı yaptıktan sonra sarıldı bana, ben de her zaman dediğim gibi "keşke eve gitmesem, eve gitmek istemiyorum Jimin." Dedim ondan medet umar gibi.

Annem bana seslendiği için yanına gittim. Bayan Park ile görüşürüz ve teşekkürler muhabbeti yaptıktan sonra elimden tutup yürümeye başladı. O sırada Jimin kapının önünde durmuş bana el sallıyordu. Ben de ona el salladım ve önüme döndüm. Evimiz çok uzak değildi, yürüme mesafesi vardı arada. Yolda giderken bugün Jimin ile neler yaptığımızı ve üzerimde neden Jimin'in kıyafetleri olduğunu anlattım. 10-15 dakika sonra evin önüne gelmiştik bile. Annem anahtarı çıkarıp kapıyı açacağı sırada kolunu çekip bana bakmasını sağladım.
"Anne, babam bu gece evde mi?" Diye sordum, evde olmamasını umut ederek. "Evde oğlum, neden?" Dedi. Verdiği cevap ile yüzümün düşmesi bir olmuştu. "Merak ettim anne." Dedim daha fazla bir şey sormasın diye. "Benim oğlum babasını çok mu severmiş." Derken yanaklarımı sıktı. Ardından kapıyı açtı ve içeri girdik. Ben Jiminlerde yediğim için aç olmuyordum ama babam ve annem işten geldiği için yemek yiyorlardı. Onlar yemek yerken ben de odama çıktım. Defterlerimiz vardı Jimin ile ve oraya gün içerisinde yaptıklarımızı yazıyorduk. Her gün yaptığım gibi yine yazdım bir şeyler. Sonra yatağıma oturdum ve oyuncaklarım ile oynamaya başladım. Aşağıdan gelen sesler annemlerin yemeklerini bitirdiğini ve bulaşıkları yıkamaya başladığını işaret ediyordu. Bu saatlerde bulaşıkları yıkadıktan sonra annem hep yanıma gelir ve bana hikaye kitabından hikayeler okurdu. Ama bu gece yanıma annem değil babam geldi.
Bana annemin çok yorgun olduğunu ve hikaye kitabından hikaye okuyacak kişinin kendisi olduğunu söyledi. Onca şeyden sonra babamın beni hikayeler okuyacak kadar çok sevmeye başladığını düşündüğüm için çok sevinmiştim. "Baba bugün sırada Yalancı masalı var, gel hadi hemen okuyalım." Dedim. Aldı kitabı uzandı yanıma, annem gibi.  Babamın da bana annem gibi iyi davranmaya başlaması ve artık bir şeyler gizlemeyecek olmam beni çok mutlu ediyordu. Babam Yalancı masalını okumaya başlamıştı ve ben de sessizce durup dinledim tüm masalı. Masalda; hep yalan söyleyen bir çocuğu, sürekli yalan söylediği için kimsenin onu sevmediği ve ona inanmadığı anlatılıyordu. Masalın sonunda, çocuğun evde tek kaldığı bir zamanda yangın çıktığı ve çocuk ne kadar yangın var diye bağırsa da kimsenin ona inanmadığı, ama annesinin eve erken dönmesi üzerine  yangının söndürülmesi ve çocuğun bir daha yalan söylemediği anlatılıyordu.
Telaşla babama dönüp "baba ben de insanlara yalan söylüyorum. Sen bana; kolumdaki izleri biri gördüğünde ve nasıl olduğunu sorduklarında bilmiyorum, acıyor mu dediklerinde hayır, ve kimin yaptığını sorduklarında ise hiç kimse dememi istiyorsun. Ama kolumda ki izler çok acıyor baba.  Hem bu izler sen kolumu sıktığın için oldu. Bu yalan söylemek değil mi?" Dedim. Birden kaşlarını çattı ve beni kollarımdan tutup sarstı. "Sakın! Sakın kimseye bunlardan bahsetme yoksa çok daha fena olur. Bu yalan söylemek değil sadece bir şeyleri gizliyoruz o kadar." Dedi. "Ama baba yalan söylediğim için beni sevmezlerse ne olacak?" dedim acıyan kollarımı ovuştururken. "Ben seviyorum ya seni oğlum." Dedi ve üzerime gelmeye başladı yavaşça. Önce saçımı sonra da yanaklarımı okşadı. Önceden hep yanaklarımı ve dudağımı öper sonra da bana vurarak canımın yanmasına sebep olurdu. Ama bu sefer tüm vücudumu okşadı ve havalar çok sıcak olduğu için üzerimde ki kıyafetleri çıkarmamı istedi. Kıyafetlerimi çıkarmak istemediğim için bana vurdu ve zorla çıkardı. Havaların sıcak olduğunu söylemişti. Gündüzleri sıcaktı ama geceleri esiyordu. "Üşüyorum." dedim. Titreyen dudaklarım yüzünden kesik kesik çıkmıştı sesim. "Ben şimdi seni ısıtacağım." Dedi babam. Ne demek istediğini daha sonradan anlamıştım.
Ben bu geceyi ve Yalancı masalını hiç sevmemiştim.