"Hey Damian!"
Okul bahçesinin ortasında el sallayarak ona doğru gelen çocuğa dönüp sinirle soludu. Kesinlikle bu çocuk 'benden uzak dur'un anlamını bilmiyordu.
Sonunda çocuk ona ulaştığında yüzündeki kocaman gülümsemeyle konuştu.
"Günaydın! Bugün hava çok güzel değil mi?"
Damian gözlerini devirdi. Çok fazla göz deviriyordu. Özellikle bu çocuk etrafındayken.
"Değil Jonathan."
Verdiği kısa ve olumsuz cevap Jonathan'ı rahatsız etmişti. Yine de neşesinden bir şey kaybetmeyip devam etti.
"Hava gayet güzel Damian. Güneşli ve sıcacık."
"Güneşten nefret ederim."
Bunun üstüne somurttu sarışın çocuk.
"Nefret etmediğin bir şey var mı ki?"
"Evet, mesela geceden ve yağmurdan nefret etmiyorum!"
Bu sefer göz devirme sırası Jonathan'daydı.
"Şaşırmadım desem?"
"İnanmam. Zira o küçük beynin her şeye şaşkın ve gülücüklü tepkiler veriyor."
Söyledikleriyle kalbi kırılan Jonathan belki de bininci kez kendine hatırlattı. Damian böyleydi ve onu bu haliyle kabul etmişti. Her ne kadar kalbi her seferinde zarar görse de.
İkisi de konuşmadan sınıf kapısına geldiler. Jonathan en öndeki yerine geçerken Damian ilerleyip duvar kenarındaki en arka sıraya geçti. Jonathan'ın en önde oturmasının hep saçma ve salakça olduğunu düşünmüştü lakin çocuğa bunu söylediğinde onun da en arka sırada oturmanın saçma ve salakça olduğunu düşündüğünü söylemişti. Sonra da çocuğu kendi haline bırakmaya karar vermişti.
Öğretmen sınıfa girip dersi anlatmaya başladığında Damian kulaklığını takıp kafasını duvara yasladı ve gözlerini kapatıp O'nu düşünmemeye çalıştı.
Acaba O kim dlwmdşalslalks
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Forevermore // superbat & damijon au
Fanfiction"Ne demek 'seviyorum' Dami! Kendine gel o benim oğlum!" "Ee ne olmuş yani? O da benim babam."
