Özlemişim O Duymadığım Kokunu ~Texting~

《19》

Bu koku ! Bu onun kokusuydu. Olabilir mi ? Koku ona aitti emindim ama korkuyordum. Ben , neyden korkuyordum ki ?

Titreyen bedenimle arkamı döndüm. Bir nefes kadar yakınken , kokusunu çekmeye başladım. Allah'ım şimdi değil , lütfen ! Kendimi ne kadar tutsam da hıçkırıklarım ağızımdan firar etmişti bile. İçimde birikmişliklerim , ailem , Uzay , 4 sene...

Ne çok atmışım ben içime.
Benim hıçkırıklarım çoğalırken , şimşekler çakmaya başladı. Hava zifiri karanlık ve karanlıkta parlayan bir çift mavi göz ! Ben kendi halime ağlarken , Uzay ve arkadaşları anlamaya çalışıyorlardı. Beni anlamaya çalışıyorlardı ! Kimse beni anlayamaz ki , kimse ne hissetiğimi , ne düşündüğümü anlayamaz ki , kimse anlayamaz beni !

Uzay , eliyle saçlarımı yüzümden çekerken ben hıçkırıklarımı , gözyaşlarımı durdurmaya çalışıyordum. Nefesim daralmıştı , Uzay bunu fark ederek hırkamın fermuarını açmaya başladı. Konuştu , konuştu...Ne kadar güzel sesi vardı öyle.

"Uzay"
Nefes ? Iyi misin ?

"Bora"
Uzay , hastaneye falan götürelim.

"Uzay"
Nefes , bana bak güzelim.

Bana 'güzelim' dedi. Bunu Uzay dedi.

"Nefes"
U-uzay ?

"Uzay"
Söyle , Nefes ?

"Nefes"
B-ben ...

"Uzay"
Bora arabayı getir ! Çabuk ol !

Bayılmış mıydım ? Gözlerim kapalı , başımda sevdiğim çocuk , varlığımdan habersiz. Sesler , beynimin içinde birbiri ile kavga ederken , ben Uzay'ın kolları arasında ki anımın hiç bitmesini istemiyordum.

"Uzay"
Sen n'aptın kızım kendine ?

Cevap ? Cevap veriyorum aslında ama o duymuyor. Beni duymuyor , hiçbir zaman duymadı ki şimdi duysun.

"Bora"
Uzay , hadi Nefes'i getir !

Dur , Uzay ! Ellerin , değerse yakarsın beni.

Ve değdi. Elleri bedenimi kavradı. Ben daha kötü olurken o beni arabaya taşıdı.

Bir sağ , bir sol...araba da sallanırken bu sefer tamamen , Bitti !