Dream Traveler | 윤민

九

Ξυπνάω. Πάλι σε άγνωστο μέρος. Πάλι το ίδιο όνειρο βλέπω;

Ακούγονται πάλι φωνές. Πάλι οι "γονεις" μου.

Γιατί μόνο εγώ βλέπω αυτά τα όνειρα;

Ντύθηκα και κατέβηκα κάτω. Με καλημερησαν και αφού μου έδωσε η "μαμά" μου μια τσάντα πήγα στο σχολείο που πρέπει να πάω όπως μου είπαν οι γονείς μου.

Γιατί πρέπει να πηγαίνω σχολείο ντε και καλα; Το εχω τελειώσει εδώ και κάτι χρόνια.

Όσο προχωρούσα στον δρόμο άκουσα κάποιον να με φωνάζει. Γύρισα το κεφάλι μου και είδα μια γνώριμη φάτσα.

Ήταν ο Hoseok. Που είχα δει χθες στο όνειρο. Πάλι καλά που είναι μια χαρά εδώ.

Κουνησα το κεφάλι μου για να ξεχάσω τις χθεσινές σκέψεις.

"Γεια Ho-"

Σταμάτησα για λίγο επειδή δεν ήμουν σίγουρος αν σε αυτό το όνειρο ονομαζόταν πάλι Hoseok.

"Hoseok ήθελες να πεις;"

"Εμ ναι ναι. Συγγνώμη που σταμάτησα." Εξησα νευρικά το κεφάλι μου.

"Δεν πειράζει χαζέ. Έλα τώρα πάμε." με φίλησε στο στόμα.

Γουρλωσα τα ματια μου και σταματησα το φιλι.

"Γιατί το έκανες αυτο;" τον ρώτησα.

"Τι γιατι; Αφού εισαι το αγόρι μου. Και δεν είναι η πρώτη φορά που το κάνουμε αυτό."

"Έλα μου;"

"Μην κάνεις τον χαζό τώρα. Άντε θα αργήσουμε."

Που θα μπλέξω παλι;

___

Φτάσαμε στο σχολείο και περπατούσα στους διαδρόμους μαζί με τον Hoseok.

Όποιο παιδί και αν έβλεπε ο Hoseok τον χαιρετούσε. Γέλασα ελαφρά.

"Γιατί γελας;" με ρώτησε.

"Τίποτα. Κάτι θυμήθηκα."

"Καλά. Πάμε στην τάξη μας τωρα;"

"Ναι."

Καθώς περπατούσαμε, ένιωσα κάποιον να μας κοίτα έντονα. Γύρισα το πρόσωπο μου γύρω μήπως βρω το άτομο αλλα δεν τα κατάφερα.

"Τι κοιτας; Έγινε κάτι;" με ρώτησε ανησυχος ο Hoseok.

"Όχι. Όλα είναι μια χαρά. Μην ανησυχείς. Πάμε."

___

Στο διάλειμμα ήμουν στην αυλή του σχολείου μαζί με τον Hoseok, αφού δεν ήξερα και κάποιον άλλον. Καθόμασταν σε ένα παγκάκι, πεινάμε χυμό, τρώγαμε και κοιτούσαμε τα παιδιά στο προαύλιο.