ถามว่ากลัวไหม
บอกอย่างไม่อายเลยว่ามาก
ผมเป็นเด็กหนุ่มที่ชอบอะไรแบบคนทั่วไป ไม่ว่าจะเป็นกีฬา การแต่งตัว หรือข้าวของเครื่องใช้ สิ่งเดียวที่ไม่เหมือน คือผมชอบผู้ชาย ไม่ใช่ผู้หญิงอย่างที่ทุกคนเข้าใจ
ไม่ได้ชอบ... แบบที่ควรจะชอบ
เพราะว่าเกิดมาครอบครัวที่มีแต่ผู้ชาย ความแมนจึงเป็นเรื่องสำคัญ ผมคิดมาตลอดว่าจะไม่มีวันให้ใครรู้จนกว่าจะ 30 ณ จุดที่คำติจากคนรอบข้างไม่มีผลต่อชีวิตคุณแล้ว
แต่ผมคิดผิด... มันมีผลเสมอ หากคุณยอมให้มันทำร้ายคุณได้
"เครียดรึเปล่า"
ผมหันไปตามเสียง ทอมวางมือลงบนไหล่กว้าง ลูบเบา ๆ เพื่อส่งกำลังใจ ใบหน้าหวานฉายแววกังวล คิ้วที่ไม่เป็นทรงมากนักของเขาพันกันจนหน้ายู่
น่ารักชะมัด
แล้วแบบนี้ใครจะกล้าปล่อยให้หายไป
"เปล่านี่ แค่กำลังตั้งใจขับรถเฉย ๆ" ผมส่งยิ้มให้ ไม่อยากให้เขาเป็นห่วง
"แน่ใจนะ..."
"แน่สิ"
"โอเค" เขายกมือขึ้นกอดอก หันกลับไปมองนอกหน้าต่าง
วันนี้ผมมารับเขาไปโรงเรียนด้วยกัน เราตกลงกันแล้วว่าจะทำแบบนี้ทุกวัน ถ้าวันไหนผมมารับเขาไม่ไหว ก็ให้เขานั่งรถประจำทางไปรอหน้าคอนโดผม จะได้ไปโรงเรียนด้วยกันทุกวัน
หวานชะมัดเลยแฮะให้ตาย
เราเจอไฟแดง ผมจึงฉวยโอกาสไล่สายตามองคนข้างกาย ใบหน้าเนียนขึ้นสีเพราะอากาศหนาว เสื้อโค้ทตัวใหญ่ที่เขาสวมอยู่ช่วยเพิ่มความอบอุ่น รวมถึง... ปิดบังร่องรอยที่พวกเราช่วยกันสร้างเกือบทั้งคืน
CZYTASZ
About Last Night
Fanfictionก้มลงมองตัวเองที่ไม่มีเสื้อผ้าสักชิ้น รอยดูดเป็นจ้ำตามตัว และอาการเคล็ดที่สะโพก ข้างกายคนที่ฮอทที่สุดในโรงเรียน นี่มันเกิดบ้าอะไรขึ้นเนี่ย ??!??
