Yine sıkıcı klasik hastane odamda öylesine oturuyorum.Hastane odasından ne bekleriz ki,gelen ağlayıp gider. Hastalığım gelip geçici kolay bir hastalık değil,kanser...zor ve acı verici...En çok da canımı yakan, arkadaşımın olmaması.Duygusala bağlamıyorum çünkü 127 gündür alıştım.Dışarı çıkıp koridorda öylesine dolaşıyorum.Odam en üst katta olduğu için koridor sessiz olur ama bugün ağlama sesi yankı yapıyodu,merak edip sesin geldiği yere doğru gittim.Bir erkek çocuğu yere çökmüş ağlıyor.Doğrusu içim acıdı,hıçkıra hıçkıra ağlaması benim eskiden kanser olduğumu öğrendiğim zaman gibiydi.Yanına gidip bir kaç kere seslendim ama duymadı,en sonunda omzunu dürtükledim,kızarık burun,kızarık gözler,gözyaşlı yanaklar...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Tanrım bu çocuk fazla masum.O kadar içten bakıyodu ki sarılasım geldi ama yapamazdım tabiki. "İyi misiniz?"dedim. Sadece kafasını sallamakla yetindi ve ayağa kalktı. "Rahatsız ettiysem özür dilerim."dedi.Tanrım ne kadar kibar. "Önemli değil sesinizi duyup geldim.Bu arada ben Eun Ra." "Ben jungkook"dedi ve hafifçe tebessüm etti. "Sonra görüşürüz"dedim ve odama doğru yürümeye başladım. ~4 saat sonra~ Saat gece 01:44 ama hala uyuyamıyorum.O çocuk aklımda kaldı ve cidden çok masum,tatlı,kibar ve yakışıklıydı.
• • • • • —————————- İlk hikayem umarım beğenirsiniz❤️❤️❤️❤️Hikaye duygusal içerikli ilk bölümlerde yok denicek kadar az ama sizleri bol bol ağlatmayı düşünüyorum.Bol bol vote atmanız yeterli❤️❤️❤️❤️❤️
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
