schrijfwedstrijd boekje

schijfwedstrijd Babetko - Opdracht 1

dit is voor de schrijfwedstrijd van babetko

Verhaal:

Het is kwart voor twee als mijn telefoon gaat. Half slaperig graai ik ergens naar mijn nachtkastje waar hoogstwaarschijnlijk mijn telefoon op ligt. Hebbes! Vermoeid kijk ik naar degene die het waagt om mij wakker te maken, op dít tijdstip! 'Hallo?' komt er zacht uit. 'Detective Carter, u moet nú komen om onderzoek te doen voor de moord op Noah Lewis.' De stem van commissaris McClain schalt door de telefoon. 'Ben er over een half uurtje.' Snel hang ik op. Waarom moeten moorden altijd 's nacht gepleegd worden?!

Aangekleed en wel sta ik op de plaats delict. Ik zat te twijfelen om terug naar bed te gaan, maar ik wil liever mijn baan nog langer houden. 'Ah, Detective Carter, wat fijn dat u er bent, loop maar mee.' Voor ik iets kan antwoorden loopt de commissaris al weg. We lopen een klein appartementje op de tweede verdieping binnen. De woning staat vol met politie die onderzoek doen of mensen ondervragen naar wat ze gezien hebben. McClain loopt richting de keuken. Het lichaam ligt half leunend aanrecht aan. Het is een gruwelijk gezicht. De hele keuken ligt vol met bloed en er liggen allemaal glasscherven overal. 'Wat is de precieze doodsoorzaak?' vraag ik. 'Alcoholvergiftiging.' 'Dat verklaart het bloed niet.' Reageer ik meteen. 'Ik was nog niet uitgesproken Miss Carter. Door alcoholvergiftiging was hij buitenbewustzijn. Hij is overleden aan hoofdletsel.' Begrijpend knik ik. 'Wat was het moordwapen?' zoekend kijk ik rond. 'Een Broodrooster. Dat we terugvonden buiten op straat.' McClain wijst richting het gebroken raam. 'Een Broodrooster? Ze worden geloof ik steeds origineler tegenwoordig.' Grinnik ik. 'Zijn er al verdachten?' vraag ik verder. 'Eentje maar. Shawn Foster. Beste vriend van het slachtoffer. Als je hem wilt spreken, hij zit op de bank. Tegen ons wil hij geen woord zeggen.' 'Dankuwel Commissaris.'

Als ik door de gang loop hoor ik iets achter me. Snel draai ik me om. Een deur aan de zijkant van de gang gaat zachtjes open. Door het kiertje zie ik een klein meisje staan, nog geen jaar of zeven oud. Ze klemt een pluche zeeleeuw tussen haar handen en haar kleine gezichtje staat doodsbang. 'Hey, wie ben jij?' vraag ik het meisje voorzichtig en kniel voor haar neer. 'Caitlin mevrouw.' Zegt ze zacht. 'Noem mij maar Isadora Caitlin.' Ze knikt voorzichtig. 'Kom maar, dan breng ik je naar iemand die voor je gaat zorgen.' Weer knikt ze. Ik til Caitlin op en breng haar naar McClain. Die zorgt wel even voor haar.

'Bent u Shawn Foster?' vraag ik aan de jongen die op de bank zit midden in de woonkamer. 'Ja, wat moet je?' krijg ik bot terug. 'Ik zou maar wat aardiger zijn als ik u was want u bent de nummer één verdachte.' Zeg ik streng. 'Ik heb het niet gedaan, waarom zou ik mijn beste vriend willen vermoorden?!' 'Waarom zou iemand jouw beste vriend willen vermoorden en jóu de schuld willen geven? Dat is de vraag.' Shawn kijkt me niet begrijpend aan. 'Wat heeft Noah ooit gedaan dat iemand hem wilt vermoorden?' verduidelijk ik het. Hij vormt een O met zijn mond. 'Uuh ja, dat is een héél hoop.' 'We hebben nog de héle nacht.'

'...en oja, hij heeft Owen Turner's vriendin afgepakt op school, en die van Matthew Watson. En de vrouw van meneer Benson, en-' 'Ja nu weet ik het wel zo'n beetje!' schreeuw ik. Het is 7 uur in de morgen en Shawn is al twéé, ja twéé uur bezig met namen op aan het noemen van mensen die mogelijk Noah Lewis willen vermoorden. En dat zijn er echt een héél hoop. 'Zullen we even pauze houden? Mijn hand is namelijk moe van het schrijven.' Zeg ik iets rustiger dit keer. 'Goed plan. Zin in koffie?' ik laat mijn hoofd op de tafel vallen. 'graag. Anders ga ik vandaag niet overleven.' Mompel ik.

'Zes Espresso's en een flesje water.' De vrouw bij de drive overhandigt ons het blad met de zes papieren bekers en het flesje. 'Dank je.' Shawn geeft alles aan mij en rijdt de drive uit. 'Dit had ik echt nodig.' Zeg ik en giet de eerste beker koffie naar binnen. Shawn parkeert de auto. 'geef mij er ook eens een' zegt hij en grijpt naar een van de bekers. 'hier.' ik geef hem de hete beker aan. 'Isadora?' vraagt shawn opeens. 'is dat niet jouw baas daar, McDonald's of zoiets? ' verbaast kijk ik om. Hij heeft gelijk. Een eindje verderop zit McClain op een bankje te bellen. Het ziet er serieus uit. 'ik heb hem nog nooit zo boos gezien. ' zeg ik. 'ga anders vragen wat er aan de hand is.' 'nee, hij laat nooit zoveel los,' zuchtend kijk ik naar buiten. 'maar jij kan hem wel gaan afluisteren.' 'ik? ' shawn kijkt me raar aan. 'ja jij ja, mij herkent hij meteen.' mopperend stapt hij de auto uit en loopt richting McClain. Mijn telefoon gaat af. 'Hallo?' ik kijk vooruit en zie Shawn met zijn telefoon in zijn hand staan. Door de telefoon hoor ik de commissaris. 'i b . c j . i b e , d. e b a b d 2000' is het enige wat hij zegt en hangt dan de telefoon op.

'Dat was denk ik het meest randomen wat ik ooit gehoord heb.' Shawn stapt de auto binnen. 'Is het misschien niet een soort codetaal? Vaak als mensen dingen verborgen of geheim willen houden, gebruiken ze codetaal zodat mensen niet weten wat ze bedoelen.' Bedenkelijk kijkt hij voor zich uit. 'Heb je het opgeschreven?' vraagt hij dan. 'Hier.' Ik geef hem mijn telefoon waar ik alles op genoteerd heb. 'I B punt C J punt I B E komma D punt E B A B D tweeduizend' leest hij hard op voor. 'Ik zou bijna denken dat het coördinaten zijn.' Mompel ik. 'Zou dat niet kunnen?' vragend kijkt Shawn mij aan. 'Wacht, wat als elke letter gelijk staat aan een cijfer!' snel begin ik te rekenen.

'A B C D. de laatste is 4.' Shawn overhandigt mij mijn telefoon. '52.360529, 4.92124 , dat is het. En de 2000 staat voor een tijd. Acht uur 's avonds.' Ik open de kaart op mijn telefoon en typ de coördinaten in. 'Het park. Hij heeft dus een afspraak in het park.' Zou het iets met de moord te maken hebben?

Het is tien voor acht 's avonds. Shawn en ik staan in het park op de plek die de coördinaten uitwezen. 'Zou dit echt gaan lukken?' vragend kijk ik Shawn aan. 'Ja, hopelijk.' Voor ons loopt de commissaris richting het bankje. Snel doe ik alsof ik de boom aan het onderzoeken ben. Hopelijk herkent hij ons niet! Ik draag een lange, dikke jas met handschoenen en een muts. Het is namelijk al aardig koud aan het worden. Er komt een andere man aangelopen die naast McClain gaat zitten. Ik stoot Shawn aan en kijk hem aan met een blik van: kijk! 'Is de klus klaar?' zegt de man tegen McClain. 'Ja, het bewijs is allemaal vernietigt. De jongen krijgt de schuld.' Antwoord hij. Oke, what?! 'Ga je nog vertellen waarom ik hem moest vermoorden?' vraagt de man. 'Voor het doden van mijn vrouw.' Geschrokken kijk ik Shawn aan. Heeft commissaris McClain Noah Lewis vermoord?!

IJsberend loop ik door de woonkamer heen. 'Hoe ga ik aan mijn baas vertellen dat mijn báás -wie hij is- de dader is van de moord!' 'Ten eerste: stop met lopen, ik wordt er gek van, en ten tweede: is er niet één of andere grote baas aan wie je dit kan vertellen?' hij kijkt me aan vanaf de bank. 'De hoofdcommissaris, natuurlijk! Waarom ben ik daar niet eerder op gekomen!' snel ren ik de woonkamer uit richting mijn auto. Gelukkig had ik mijn schoenen nog aan.

'Commissaris McClain, wat fijn dat u even langs wou komen.' Ik sta op de plaats delict. 'U zei dat het dringend was, dus ik ben meteen gekomen.' 'Oja, daarover, ik heb de dader gevonden.' Geschrokken kijkt hij me aan. 'Ja, ene Caleb Martins.' Het gezicht van de commissaris lijkt nog schokkender dan daarnet. 'En weet u, hij vertelde ons over dat hij niet alleen werkte. Dat iemand hem de opdracht gaf.' Ik loop richting de woonkamer van het appartement. 'W-waarom heeft u me niet ingel-ligt Miss Carter?' 'Dat weet u zelf maar al te goed' Ik draai mij om. 'Robbert McClain, u staat onder arrest voor de moord op Noah Lewis, medeplichtigheid bewijs achterhouden in een zaak.' Ik knip met mijn vingers en er komen 3 agenten binnen die de commissaris (die hij nu vast niet meer is) vastbinden en meenemen. Shawn komt de kamer binnen en kijkt met grote ogen rond. 'Gefeliciteerd, je bent officieel geen verdachte meer. De moord is opgelost.' Blij kijkt hij me aan. 'Koffie?' 'Koffie.'

Dat was het, het is niet heel goed maar het is iets XD

het heeft ongeveer 1500 woorden omdat ik niet  veel inspiratie had dus niet verder kwam :'(

(Klein leuk feitje, als je die coördinaten invult op google maps, dan kom je uit in de vijver in het Oosterpark in Amsterdam XD)