Total Darkness

Chapter 7

Napakalma na nila si Eila kanina dahil bigla talaga itong nagwala. Mabuti nalang at nandon pala ang mga kasamahan niya at tinulungan nila sa Eila na kumalma.

I should have stopped her from talking about her mother. But I didn't know na ganun pala ang mama niya, all I know is mabait at napakacaring niyang ina but maybe may maskara rin pala siya katulad ni daddy.

Such a plastic and a toxic.

Maaga akong natulog at ginising ako ni Eila dahil magpapasama daw siya. May pinuntahan kaming barn na hindi medyo malayo sa kinatitirikan ng kampo nila. Umakyat kami sa hagdanan at sumunod sakaniya na unang naglakad pagkatapos ay pinatingin niya ako sa baba at halos hindi ako makahinga sa nakita ko.

"Ghad?! Why are you keeping those freaks near in your camp Eila?!" gulat kong tanong. Napatawa siya saka kinindatan ako.

"Pinageeksprementuhan ko sila."

"Lahat sila ay nakuhanan ko na ng blood samples." Naglakad siya patungo sa isang pintuan at pagbukas niya ay bumulagta sakin ang sari-saring mga kagamitan na pang ospital.

"I'm making the cure for days and hours." dagdag niya pa.

Napatingin ako sa kaniya at napaisip.
I think kailangan ko nang sabihin sakaniya ang natuklasan ko.

"Eila, I have something important to tell you." sabi ko.

"What is it?"

"I..U-Uhm.. Alam ko na ang lunas."

Agad na nanlaki ang mga mata niya.

"What?! Really?!!"

"Yes...we need to find a person na may malakas na immune system and may malakas at matibay na Antibodies." nakangiti kong sabi. Napahawak siya sa bibig niya at hinding makapaniwalang napatingin sakin.

"W-Wow...just wow...kailan mo lang nalaman yan?"

"Just for 4 hours nagexamine ako ng unidentified na virus na nakuha nang mga doctor noon sa dalawang agresibong babae na dinala sa ospital noon."

"You mean Tara and Fara? The identical twins?"

"Yes."

"Oh..I-I can't believe..ginugol ko ang oras ko para mahanap ang lunas at...at..ikaw! Napakagaling mo! Just wow...nalaman mo lang within 4 hours? Wow talaga. We aren't scientist nor tagagawa ng gamot pero nahanap mo!"

Ngumiti ako sakaniya.

"It's because of a friend who explained the whole damn thing kung saan nagsimula ang lahat."

"Really?! Then asan na siya? Bakit hindi mo siya kasama?"

"He's a zombie."

Nawala ang ngiti niya at gulat na napatingin sakin.

"Wha-what?!! Then how come na nakapagusap pa kayo?!"

"He's not yet totally dead Eila...he's not yet totally eaten by the darkness." sabi ko sakaniya. Walang lakas siyang napaupo sa malapit na upuan.

"Just...Samantha...I don't know what to say...napakatapang mo... If ako ang nasa sitwasyon mo maybe napatay ko na siya dahil hindi ko matiis ang makausap ng ganoong mukha. Nakakadiri!" tawang tawa niyang sabi.

Napailing ako sa sinabi niya.

"Ganun rin naman ang naramdaman ko sa simula pero binalewala ko iyon dahil may naikwento siya about kay papa."

"Bakit?Anong meron?"

"He really is not a good man...behind those mask just like your mother.
He's a ruthless guy. He destroyed many lives." tulala kong sabi.

Natahimik siya at may kinuha sa loob ng cabinet saka inabot sakin.

"This is our picture together— with that unknowned guy." sabi niya sabay turo sa lalaking nasa gilid ko na may malaking ngiti sa labi at nakaakbay sakin. Tansya ko ay nasa highschool pa kami neto maybe 3rd year of hs.

Napakafamiliar ng lalaki.
Tinitigan ko siya and he has the same feature of...Kurt?

"You know Kurt Delapaz?' I asked her. Natigilan siya at mabilis na napatingin sakin.

"Gosh naalala ko na! Siya si Kurt! Ang lalaking bestfriend natin noong highschool!" tuwang tuwa niyang sabi na nagpaawang ng bibig ko.

Be-bestfriend?!

"Eila. Nakita ko siya ulit."

"Really?! Bakit hindi mo naman sinama! Gosh miss ko na ang gagong yun! Andami nating kalokohan noon kasama siya— naalala ko pa nung umamin siya sayo nung 1st year college tayo—binalewala mo siya at tinapon ang regalong cake niya para sayo sa mukha niya! I was laughing hard that time dahil di ko alam na ganun pala siya kajejemon but then I realized na dapat hindi ko yun ginawa."

Sa bawat pagsabi niya nun ay naalala ko lahat.

"He was so embarassed infront of the other freshmen student. Naawa pa ako sakaniya dahil parang mas nasaktan pa siya sa pagreject mo sakaniya. But, binalaan ko siya noon na wag na niyang ituloy ang pagamin niya sayo dahil kilala kitang mas pinipili ang pogi at ayun ang naging resulta sa hindi niya pagkinig sakin!" sabi niya at tumawa ng malakas.

Hindi ako makapagsalita.

"Have we..met before?" tanong ko ulit, tanging tango lang ang naisagot niya sakin.

"Where?"

"School." simpleng sagot niya.

School? Maaaring bang naging kaklase ko siya noon? Or maybe schoolmate?

"Naging kaibigan ba kita noon?"

"Ye—no, I...."

Napataas ang kilay ko nang pinabitin pa niya ang idadag niyang salita.

"Binasted mo ako noon."

Nanlaki ang mata ko sa sinabi niya. Really?! Binasted ko siya?! Sa gwapo niyang yan?! Nabasted ko? What the hell!

Nakatulala ako sa kawalan.

"Really? How c-come na binasted kita?"

"Pinahiya mo pa ako noon." Binalewala niya ang tanong ko at idinagdag yun na mas lalong nagpanganga sakin.

That explains why.

"Earth toh Samanthaaa!" sabi ni Eila at iwinagayway niya ang mga kamay niya sa harap ko.

"Gumwapo na siya ngayon." Wala sa sariling sabi ko kay Eila na nagpatawa sakaniya ng husto.

"Gwapo naman talaga siya" tatawang sabi ni Eila.