Zoveel liefde, dat het pijn doet

Deel 1

‘Ik kan het niet meer, het spijt me zo..’ mijn bibberige stem werd gesmoord met een kus op mijn lippen. 
‘ Hou op, Jalila’ fluisterde Ziyad binnensmonds. Ik haalde mijn lippen van de zijne en vermande me. 
‘Ziyad, ik meen het. Ik wil en kan dit niet langer. We moeten hier een punt achter zetten’. 
De ogen van Ziyad vulden zich me tranen. 
‘Jalila, hoe kun je dat van mij verlangen? Na alles waar wij met zn tweeën door heen zijn gegaan, alles wat wij hebben meegemaakt.. Hoe kun je?’ Zei hij met een hese stem. 
Ik begon mij geduld te verliezen. Waarom maakte hij het altijd zo moeilijk voor me? Waarom werd hij pas achteraf de oude Ziyad, die ik twee jaar geleden had leren kennen? 
Ik keek hem aan en kon geen geluid meer produceren. 
Het leek wel alsof mijn tong tegen mijn gehemelte vast zat geplakt, alsof mijn lippen met secondelijm waren vastgemaakt. 
Het enige wat ik kon doen was uitdrukkingsloos in zijn helder groene ogen staren. Ik voelde me kwaad, verdrietig en machteloos tegelijk. 
Waarom was ik zo zwak? Waarom kon ik hem gewoon niet hier achterlaten en weggaan? Al die pijn en slapeloze nachten die hij mij had aangedaan.. Dit zou toch een makkie moeten zijn? Maar dat was het niet. 
‘Jalila, heb je wel gehoord wat ik zei?’ De stem van Ziyad, mijn Ziyad haalde me uit mijn gedachten. 
Ik was zo diep in gedachten verzonken, dat ik niet eens wist waar hij het over had. Alsof hij mijn gedachtes kon lezen, herhaalde hij; ‘Jalila, geef me nog een kans. Alsjeblieft! Ik zal bewijzen dat ik die kans waard ben. Ik weet dat ik jou niet goed heb behandeld, ik ben me bewust van het leed en de pijn die ik jou heb aangedaan.. Maar die pijn zal niks in vergelijking zijn bij de pijn, die je mij zal aandoen als je me verlaat. 
Alsjeblieft, vergeef me alles en ik beloof je dat ik vanaf nu aan mezelf en onze relatie zal werken!’ Smeekte Ziyad. 
Ik bleef hem maar aankijken. Plots zag ik een hele andere uitdrukking in zijn ogen. 
Even meende ik dat ik een teken van oprechte spijt zag. 
‘Verdomme Jalila! Verdomme! Hoe kun je? Kijk me aan en zeg me dat je niet van me houdt! Als je dat zegt, weet ik genoeg en zal ik voorgoed uit jouw leven verdwijnen’ schreeuwde Ziyad nu. 
Ik keek hem lang aan. 
Hij pakte me bij mijn kin en dwong me om hem diep in de ogen aan te kijken. ‘Zeg het’ fluisterde hij. 
Elk minuscuul deeltje in mijn lichaam verlangde op dit moment naar hem. Maar ik wist mijn lichaam baas te zijn. Mijn hart zou het niet aankunnen.
Ik kan me geen leven zonder Ziyad voorstellen. Maar tijd zal alle wonden helen, zo luidt het welbekende gezegde toch? 
Ik raapte al mijn moed bij elkaar, schraapte mijn keel en fluisterde hees; ‘Het spijt me Ziayad, ik hou niet meer van je. Het is over’. 
Ziyad liet mijn gezicht los. Vol verbazing en tegelijkertijd medelijden, of die medelijden nou voor mij of zichzelf bedoeld was kon ik niet opmaken, keek hij mij aan.
Zijn ogen vulden zich met tranen. Maar hij hield zichzelf groot. 
Hij bracht niks meer uit en draaide zich resoluut om. 
Ik bleef hem aanstaren terwijl hij zich met grote stappen uit de voeten maakte. 
Was dit het dan? Liep hij nu letterlijk voor nu en altijd mijn leven uit? 
Ik bleef naar zijn brede gestalte staren en volgde elke stap met mijn ogen. Totdat hij helemaal uit het zicht verdwenen was. 
Toen pas realiseerde ik me wat er zojuist was gebeurd.
Ik liet me in het zand vallen en staarde voor me uit, richting de zee. Ik begon te huilen als een klein meisje. De koude december wind die dwars door mijn kleren sneed, kon me op dit moment niks schelen. 
Ik was gevoelloos geworden. Hoe kon ik verder leven, terwijl mijn leven er zojuist vandoor was?

Wat vinden jullie er tot nu toe van? Stem en reageer!

Stemgoal: 40 stemmen