Middle of nowhere

1

We rijden over een rustige landweg, ik probeer de bulten en gaten in de weg te ontwijken zodat we niet te veel ons hoofd stoten tegen het dak. We zijn er bijna, nog een halfuurtje en we zijn, ja waar zijn we eigenlijk, nergens maar dat is ook ergens, of is nergens echt nergens? Maar dan zou het toch ook ergens zijn? God is nergens maar tegelijk ook overal, is nergens overal en overal nergens? Dan zijn wij dus bijna overal, nog een kwartiertje. Ik vraag me af of de foto's die we hebben gezien een goede weergave hebben laten zien van ons verblijf. We zijn zeker weten in het nergens beland want het laatste huis passeerden we vijf minuten geleden. Nog tien minuten voor mijn benen de frisse lucht en ruimte tot zich mogen nemen. Ik zet de muziek uit, doe de ramen open en geniet van de geur van natuur, bomen en bloemen die hier domineren zonder echt te domineren, zo vredig, zo toegankelijk maar zo verborgen. Ik kijk opzij en vang haar blik op. "We hadden het niet beter kunnen treffen" zeg ik. Ze knikt en steekt haar hoofd uit het raam, haar mooie blonde haren in de wind. Ik geef wat extra gas tot de wind hoorbaar wordt in de auto. Daar is het, een schitterend klein huisje zonder poespas, omgeven met zo veel prachtnatuur dat het een onbeschrijfelijk tafereel wordt. Een mooi helder meertje ligt verderop. We doen de luiken voor de ramen open, strekken onze benen en gaan het huisje verkennen. Zo mooi en zo simplistisch, een klein keukentje met een donkerbruine tafel met bijpassende stoelen, een raam boven de gootsteen met uitzicht op het meertje en planken vol potten met allerlei spijzen. Ik wil als automatisme het licht aandoen maar zie dan hoe mooi het licht naar binnen valt en laat het maar uit, het is ook eigenlijk nergens voor nodig. Een trap leidt naar de slaapvertrekken boven, eigenlijk nogsteeds in dezelfde kamer met een simpel bewerkt houten hek aan de rand kijk je neer op de keuken en de tafel. Er liggen een paar matrassen, geheel opgemaakt nodigen ze ons uit om toch te gaan liggen maar eerst gaan we de rest van het huisje bewonderen. Er blijkt nog een klein toiletje te zijn helemaal meegenomen in de stijl van het huis. Ik kook water en zet thee, terwijl de thee nog trekt besluiten we een wandeling te maken en de omgeving te ontdekken. Het lijkt een plek rechtstreeks uit het paradijs vergeten door God om het menselijk te maken en vergeten door de mensen om het te vernietigen en er een parkeerplaats en woonwijk te maken, met een grote supermarkt en een sportcentrum.