Middle of nowhere

5

Eenmaal bij het huisje duikt ze meteen de moestuin weer in en komt even later terug met een krop sla, die zullen we gister wel over het hoofd hebben gezien. Samen met de appels die we onderweg hebben gevonden weet ze er een heerlijke verrassende maaltijd van te maken. Tijdens het eten zeggen we weinig en kijk ik bijna voortdurend naar haar. Is dit echt het begin van zoiets moois? Ze kijkt op en glimlacht terug. "Zullen we vannacht weer buiten slapen?" vraagt ze, ik schrik op en zij moet lachen, geen gemene lach, een lach van iemand die iets grappig of leuk vindt. Ik herhaal in mijn hoofd wat ze net zei. "Als het droog blijft, maar ik zie de vogels wel erg laag vliegen wat regen zou moeten voorspellen dus waarschijnlijk zijn we binnen beter af." En warempel blijk ik gelijk te krijgen als ik 's nachts wakker word van de regen op het dak. Ik draai me om en droom heerlijk verder.

"We zitten op het bankje voor het huis, innig te knuffelen en te zoenen. Ze smaakt zo lekker en zoent zo goed. Ja ik ben echt verliefd, dit heb ik nog nooit gevoeld, zelfs niet bij mijn vorige vriendin ookal zoende ze nog zo goed, mijn vlinders en haar mond gemengd is onverslaanbaar. Haar hand gaat naar beneden, ik probeer hem tegen te houden maar ze duwt door. Dit wil ik niet, ik duw haar voorzichtig naar achteren maar ze blijft doorgaan, nu ook met haar andere hand. Ik stop met zoenen "alsjeblieft niet" smeek ik haar, "in ieder geval nu nog niet" maar ze gaat door alsof ze me niet hoort. Net als ze over al mijn grenzen gaat" schrik ik zwetend wakker, verschrikt kijk ik naast me en zie haar vredig slapen. Het was alleen maar een droom, het was niet echt. En toch, zijn dromen niet gebaseerd op verwachtingen of ervaringen? Waar ben ik eigenlijk bang voor, dit zou zij nooit doen, toch?
Ik kan de slaap niet meer vatten en ga zachtjes naar buiten, het gras voelt nat maar zacht aan aan mijn blote voeten. Ik besluit niet het bos in te gaan want daar is het overal nat en druipen de bladeren. Misschien is een duik wel lekker bedenk ik. Ik loop dus maar naar het water. Ik kleed me uit en loop langzaam het koele water in. Ik heb zin om te schreeuwen dus doe mijn hoofd onderwater en schreeuw de longen uit mijn lijf. Waarom ben ik zo? Waarom ben ik zo onzeker? Hoe kwam dat beeld van haar ooit in mijn dromen? Zo heb ik nooit over haar of over wie dan ook gedacht. Ik probeer het van mij af te zetten en zwem naar de overkant, bij iedere slag half onderwater half boven water, heerlijk! Langzaam word ik weer rustig en plotseling bedenk ik een plan om haar mee te verrassen voor morgen. Snel ga ik naar binnen en pak een kaart van de omgeving uit de kast, ik zie een stuk westelijker, precies de andere kant op dan we voorheen steeds deden, een stuk grijs op de kaart. Daar zal dus wel rotsig gebergte zijn. Ik kijk vergelijk de afstand met de al eerder afgelegde afstanden en verwacht dat dit ons ongeveer een uurtje lopen gaat kosten. Ik realiseer me dat mijn kleren nog buiten liggen en neem vol nieuw enthousiasme een sprintje. Eenmaal weer binnen bedenk ik me dat het eigenlijk nog nacht is en ik mijn rust wel nodig heb voor de plannen van de volgende dag. Zo zal ik alleen nooit in slaap kunnen komen dus ik leg een rustige plaat op de grammofoonspeler om iets rustiger te worden en ga wat dingen pakken en zoeken die we morgen nodig zullen gaan hebben.
Na een halfuurtje houd ik het voor gezien en wil in bed kruipen als ik me realiseer dat het wel netjes is om even iets aan te doen. Dus inclusief onderbroek kruip ik weer naast haar en val vredig in slaap om vervolgens ongeveer 3 uur later te worden gewekt door een vrolijke schoonheid. Tijdens een heerlijk ontbijtje in het iets minder natte gras vertel ik mijn nachtelijke plan, ik laat het gedeelte van mijn droom weg en gelukkig vraagt ze er ook niet verder naar.

Ze reageert precies zoals ik had verwacht, eerst heel enthousiast en dan bezorgd, "hoe hoog is het?" "Hoe zekeren we?" "Is het wel veilig genoeg?" Gelukkig kan ik meteen antwoorden met "ik heb een touw gevonden in de kast en tuigjes heb ik meegenomen. Ik houd jouw zeker en als jij je onder vastknoopt jij mij denk ik ook wel. Ik heb gekeken en denk dat het ongeveer een uurtje lopen zal zijn naar de plek waar ik denk te kunnen klimmen. Ik heb al weleens voorgeklommen dus daar hoef je je ook geen zorgen over te maken. En ik heb op de site gezien dat er in de buurt klimparcoursen zijn dus ik vermoed dat dat daar zal zijn. Vragen?" Voor een kort moment blijft ze stil en dan reageert ze, vol enthousiasme "wanneer vertrekken we?!"