"Maybe we're perfect strangers,
maybe it's not forever,
maybe the love will change us,
maybe we'll stay together"
__________
🔼Νέα ιστορία στα ελληνικά! Εκτεταμένη περίληψη στο πρώτο κεφάλαιο!
(Αργές ανανεώσεις!)
__________
🔼Κύρια ιδέα και επίσημ...
¡Ay! Esta imagen no sigue nuestras pautas de contenido. Para continuar la publicación, intente quitarla o subir otra.
--🌻--
"Δε θα αγκαλιάσεις τη μητέρα σου;" ρώτησε την αποσβολωμένη κόρη της χαμογελώντας και ανοίγοντας την αγκαλιά της.
Η Zoe έμεινε να την παρατηρεί εξονυχιστικά σαν να αντίκρυζε μια ξένη. "Πόσο έχει αλλάξει; Δεν είναι αυτή η μητέρα μου!" σκέφτηκε και μελαγχόλησε. Με αργές κινήσεις άφησε στο πάτωμα τη σχολική της τσάντα μαζί με τον ενθουσιασμό που την κατέβαλε μέχρι πριν λίγα δευτερόλεπτα. Τα μάτια της θόλωσαν, οι χτύποι της καρδιάς της επιτάχυναν ραγδαία, ένιωθε την οργή να ρέει στις φλέβες της. Κοίταζε το πρόσωπο της που δεν είχε φθαρεί καθόλου από τον χρόνο -δείγμα καλής και ήρεμης ζωής, χωρίς προβλήματα και ανησυχίες- κι εκείνο το ερώτημα που τη βασάνιζε πριν καιρό έκανε ξανά την εμφάνιση του στις σκέψεις της.
"Γιατί μας εγκατέλειψες;" αναρωτήθηκε αν και αυτή τη φορά τα λόγια της δεν ήχησαν μόνο στο μυαλό της αλλά διαπέρασαν τους τέσσερις τοίχους του σπιτιού της. Την ίδια στιγμή εισήλθε στον χώρο και ο πατέρας της, μόνο που πάγωσε από τις φωνές της μονάκριβης κόρης του.
"Ηρέμησε κόρη μου, είμαι εδώ για να συζητη-". "Δεν έχουμε τίποτα να πούμε!" της απάντησε λαμβάνοντας αυθαίρετα τον λόγο. "Ήρθες για να καταστρέψεις ξανά τις ζωές μας. Ε λοιπόν φύγε, φύγε μακριά, δε σε θέλουμε!" φώναξε με όλη της τη δύναμη και έτρεξε με κατεύθυνση το πολυαγαπημενο της δωμάτιο στο υψηλότερο σημείο του σπιτιού, τη σοφίτα. Ο πόνος είχε μετατραπεί σε μίσος και η ιδέα της συγχώρεσης δε συμπεριλάμβανε το άτομο που την έφερε στη ζωή.
Άκουσε φωνές και μετά από λίγο την κεντρική πόρτα να κλείνει βίαια. Την είδε να απομακρύνεται με το ακριβό αυτοκίνητο της, εκείνη και όλα τα προβλήματα που πήγαζαν από την πράξη της να τους εγκαταλείψει. Ακόμη και το γεγονός ότι δεν επέμεινε αλλά αποχώρησε θιγμένη και οργισμένη επιβεβαιώνει τις σκέψεις της για τη μητέρα της. Ποιος ξέρει τι θα ήθελε; "Καλύτερα να μη μάθουμε ποτέ!" απάντησε στον εαυτό της και έπεσε άτσαλα στο κρεβάτι της.
