Sen Anlat Karadeniz

Nefes'in Hayat Hikayesi

~Nefes'ten~

Ben Nefes Zorlu.Ben 3 yaşımdayken annem ve babam trafik kazasında hayatını kaybettiler.Arabada ben de vardım ama bebek koltuğundaydım ve bebek koltuğu çok güvenliymiş.Akalabiliriz yrıca cam kenarında değildim yani kafamı cama da vuramazdım.Annem ve babam emniyet kemeri bile takmamış kazada.Taksalardı keşke.Şimdi onlar da yaşıyor olurdu belki..

18 yaşıma kadar yetimhanede kaldım.Hiç arkadaşım olmadı orda.Hepsi kötü insanlardı.Şimdi 20 yaşındayım.Lise mezunuyum ve kasiyer olarak çalışıyorum.18 yaşında gittiğimiz için yetimhaneden o yaşımda lise mezunuydum okul 1.siydim ama gidicek hiç bir yerim yoktu.Ben okuldayken zor şartlarda bir işe girip para kazanmıştım biraz.O parayla ucuz bir ev tuttum kiralı.

Sonra yasaların değiştiğini öğrendim.Aslında 21 yaşıma kadar yetimhanede durabiliyormuşum.Müdür beni hiç sevmezdi.Acaba o zaman da 21 yaşıma kadar yetimhanede durabiliyormuydum.Bilmiyorum.

Belki de müdür beni erkenden göndermek istedi.O müdüre de hakkımı helal etmiyorum.Çocukken az dövmezdi beni.Büyüdüm yine yine dövdü.Arkadaşlarım da beni hiç sevmezdi.Arkadaş mı dedim? Şeytan demeliydim.

Şimdi küçük bir evim var.Kirada değilim satın aldım.Hiç yüzüm gülmedi bu yaşıma kadar.Belki annemle babam ölmedikten önce gülmüştür yüzüm.Bu arada akrabalarım da vardı.Ama beni istemediler.Olmaz olsun öyle akraba.Şimdi neredeler bilmiyorum.

Şanssızlıklar peşimi bırakmadı.Şimdi durumum iyi gibi gözüksede,iyi değil aslında.Ne beni seven var,ne beni düşünen var.

Bu arada yeni Karadenize taşındım.Trabzonluyuz çünkü.Satın aldığım ev de burdan.